|
| |
| |
| |
Edward en Bertha.
Romance.
Verfrisschend is 't windje dat zweeft over 't veld;
Maer zwaer is de lucht in de steden.
De landman heeft einde aen zyn zwoegen gesteld,
En rigt naer de hoeve zyn schreden.
De dagtoorts gaet onder met blakenden blos;
'T zwygt alles, de hemel wordt donker;
Het avondrood schemert door grasspriet en bosch
Met bevend en stervend geflonker.
Zoo heerschte de kalmte, zoo sliep de natuer,
Wen Edward en Bertha te zamen,
Gedreven door 's minnegods prikkelend vuer,
Verfrissching in 't woud gingen aêmen.
Geheiligd was aen de gelieven dit oord.
Het had hunne min zien ontgloeyen;
Het had hunnen eed van getrouwheid gehoord;
Het zag hunne neiging steeds groeyen.
| |
| |
Wat was het verfraeid sinds hun liefdeverbond!
De bloemen ontlooken by duizend;
Het beekje bespoelde een belommerden grond
Et 't grastapyt, liefelyk suizend.
Bekoorlyke wyk in wier veilige schoot
De wandlaer zich stil mogt verlusten,
Wanneer hy het branden der middagzon vlood;
En zocht in de luwte te rusten.
De nachtegael zong en bezielde het woud
Zoodra hy de minnaers zag naderen;
De maen loeg hen tegen door 't schommelend hout,
En zefier danste om in de bladeren.
Hoe waren zy beiden vereend en verheugd!
Hoe zalig by 't zuiver genieten!
Getuigt het, gy oorden van liefde en geneugt',
Gy bosschen, gy beemden, gy vlieten.
Daer plukt zy twee bloemtjes en werpt ze in den stroom,
Zy dryven vereend op de baren;
Maer spoedig gescheiden, ontwaert zy met schroom:
Hier 't eene, ginds 't andere varen.
‘Ach! Edward, ik vrees dat een wrevelig lot
‘Ons heillot bedreigt te vervolgen.
‘Bespeurt gy myn bloem die, verlaten, daer vlot,
‘En de uwe in de verte verzwolgen?’
Het meisje verborg haer bevallig gezigt,
Als dreigende voorteekens duchtend;
De maen scheen bedroefd en bewolkte haer licht;
De tortel zwierf eenzaem en zuchtend.
| |
| |
Drie maenden verstreeken wen 't oorlogsgetier
Het vaderland hevig ontstelde.
Men zweepte den burger naer 't moordende vier,
Waer henen jonge Edward ook snelde.
Daer staet zy, 't jong meisje, verlaten, bedrukt;
Daer staet zy wanhopig te snikken.
Zy vestigt op Edward, zoo wreed haer ontrukt,
Nog eenmael haer teedere blikken.
Thans vreugdeschuw wringt zy van ieder zich los,
Om s' avonds weemoedig te dwalen
Naer 't zwygend gebergte, naer 't eenzame bosch,
Aen wie zy haer smart gaet verhalen.
Daer vloeyen haer tranen, daer laet zy haer oog
Door 't nevelig vergezigt weiden,
Waer ze Edward een doek zag bewegen om hoog.
Haer nog tot een groet na het scheiden.
Het beekje ruischt henen, met bladen bevracht.
Het zodegroen dort aen zyn boorden.
De herfstwind giert aen op verwoestende schacht,
En plondert den bloei van onze oorden.
En starend blyft Berthe, en geen Edward verschynt.
De zonneschyf steigert, daelt neder;
De dagen vervliegen, het najaer verdwynt:
De hartvriend, eilaes! keert niet weder.
‘Hier (sprak zy, en blikte op de stroomende beek)
‘Hier vlotte en verdween in de verte )
‘De bloem van myn vriend; waer is de andre!... in wat streek
‘Hereenen zich Edward en Berthe?’
| |
| |
Een luttel nog treurde en verkwynde zy dus.
Een engel kwam nedergevlogen;
Hy drukte op haer lippen een teederen kus,
En sloot haer, bevredigend, de oogen.
Reeds zweefde de lente verkwikkend beneên,
Wen Edward, uit 't leger verzonden,
Zyn hardsteê bereikte met wagglende schreên,
En lydend aen deerlyke wonden.
Maer heviger nog dan het zwaerd en het schroot,
Zal thans eene maer hem doorgrieven.
Hy vraegt zyn vriendin, hy verneemt hare dood!...
Een graf dekt de beide gelieven.
Men zegt dat de dalende zon uit dit graf
Een glanzenden nevel zag klimmen,
Die, weemlend, verdwynend, de beeldtenis gaf
Van twee zich omhelzende schimmen.
1834.
|
|
Auteursrechtvrij