|
| |
| |
| |
Meimaend.
Liefdetelg van d'onbegonnen,
Dagend in den lentegloor;
Schoone, die de wellustbronnen,
Openlokt de schepping door;
Die uw adem om laet zweven,
Als een zachten ambergloed;
Pronk der aerde, lust van 't leven,
Lieve Meimaend, wees gegroet!
Zie, daer komt zy neêrgeleden,
Prykend in een bloemenkring,
De ooglust van 't herboren Eden,
De aerdsgezinde hemeling.
Vriendlyk spreidt zy, onder 't naderen,
Verschen dauw, bebalsemd kruid,
Frisch gebloemte, jonge bladeren
Over 't juichend aerdryk uit.
Weg zyn de ongestuime vlagen;
Zoele zonnen, lange dagen,
Nieuwe vreugd en noeste vlyt.
| |
| |
Zie, natuer scheen nederslagtig;
Sombre naektheid heerschte in haer.
Thans herleeft zy bloeyend, prachtig,
Als een bruid voor 't echtaltaer.
'T is meiavond: speeltuigklanken
Stygen met het stemgeneur.
De uchtend schemert: ruikers, ranken
Slingren voor der schoonen deur.
Liefde loert op zegekansen;
Godsvrucht, tevens zacht bekoord,
Siert den mei met roozenkransen
Voor kapel en tempelpoort.
Op, te velde! Meimaendszegen
Dauwter neêer in overvloed.
Streelend zweeft u zefier tegen,
Dartel is 't heelal te moed.
Ziet gy bloem en blad bewogen,
Ziel en zinnen opgetogen,
Wat verrukkend kleurgemengel
Schittert in den lentedos!
Planten, kruiden, elke stengel
Torscht een bloesemvederbos,
Waer kapellen, byen, hommelen,
Hakend naer de honigbron,
Gretig azen, weemlen, dommelen,
Flonkren in den glans der zon.
Wandel langs de kronkelpaden
Van dat rykbelommerd woud,
'T schommlen van welks digte bladen
'T wieglend loofdak grootsch ontvouwt.
| |
| |
Hoor die vliegende orgelkelen,
In betoovrend wild akkoord,
'T loflied hunner liefde kwelen,
In dit stil en statig oord.
'T luste u dan te spelevaren
Op dat bloeyend grastapyt,
Daer het weidend vee te ontwaren,
En de jeugd die malt en vryt.
Treffe u 't blaten, bulken, loeyen,
Of het argloos herderslied,
Of het murmlend slingervloeyen
Van den frisschen watervliet.
'S landbouws prachtkleed streele u tevens.
God! hoe bloem-en balsemryk!
Daer ontbloeit de hoop des levens,
Daer, des Scheppers liefdeblyk.
D' akkerman, die van den vroegen
Weêr en wasdom gadeslaet,
Op het open bruin gelaet.
Welvaert ademt al 't geschapen;
'T hart verjeugdigt als het groen.
Stramme grysheid, vlugge knapen,
Blyder groet elk 't bloeisaizoen.
Hoor dat jublen en dat jeelen,
Liefde - weelde - dankgeluid.
'T leven wordt nu louter voelen;
Aerde en hemel galmen 't uit.
Liefste van de lentemaenden,
Gy, wier glans door nydig weêr
We ons dit jaer geweigerd waenden,
Daelt in 't einde lachend neêr.
| |
| |
Bergde u lang een wolkgevaerte,
O daer prykt ge weêr zoo schoon?
Welkom dan, gy pronk der aerde,
Welkom op uw bloesemtroon!
1837.
|
|
Auteursrechtvrij