Mengelpoezy. Deel 1
(1839)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 21]
| |
[pagina 22]
| |
Alle kennis is verloren,
Kan de min den vorst bekooren,
Dat hy van zyn' plicht vervremt.
VONDEL, Salomon, Treurspel.
| |
[pagina 23]
| |
De heilige Dympna,
| |
[pagina 24]
| |
Wat zeg ik? ach! zyn vloekbre liefde,
Zyn helsche gloed
Spatte uit en braekte schennisvonken
Op eigen bloed.
Zyn dochter, Gode toegeheiligd
Naer Jesus wet,
Zyn reine Dympna zwoer hy te offeren
Aen 't vorstlyk bed.
Vergeefs was 't smeeken en bezweren
Der vrome spruit;
'T bekroonde monster bleef onwrikbaer
By 't echtbesluit.
Reeds was de gruweldag voorhanden,
De koets gespreid,
Waerop natuer terug zou beven
Voor de eerloosheid.
De dag breekt aen: een naer gemompel
Onstaet alom,
Toch woelt en joelt in duivlenvreugde
Het heidendom.
Bannieren golven, kransen wemelen;
Het feestgebaer
Zweeft rond; volheerlyk pronkt en outer
En offerschaer.
De hofbard doet den harptoon draven
Ter hemelbaen,
En voert de trippelende reyen
Ter viering aen.
| |
[pagina 25]
| |
Daer stapt de vorst in 't zwierig trouwkleed
De troonzael uit,
En volgt den hofstoet naer de wanden
Der jonge bruid.
Dit ziet de christen, wien de boezem
Van afschrik jaegt.
‘God, roept hy, stel dien gruwel palen,
‘Red, red de maegd!’
Zoo smeekt hy, en zyn treurige aenblik
Omhoog gerigt,
Ontwaert een uit den haltrans wemelend
En wolkend licht.
En ylings volgt, de wieken klappend
En luisterryk,
Een blanke duif die schichtig heenspoedt,
Een star gelyk.
Daer stapt de koning in de bruidzael.
Wat of hy ziet?
Een ledig ruim; de schoone Dympna
Ontmoet hy niet.
| |
II.Waer vlek en landschap lachend bloeyen
Op Belgies grond,
Spookte eens de sombre geest der woestheid
Het woud in 't rond.
De reiziger, die 't moest doordwalen,
Beval vooraf
Zyn ziel aen God, en vond er dikwyls
Verderf en graf.
| |
[pagina 26]
| |
Doch zoo zyn stap door nood en naerheid
Gelukkig brak,
Bood hem de schoot der wildernisse
Een gastvry dak.
Een kleine vlakte, aen 't bosch ontwoekerd
Door de akkervlyt,
Een needrig kerkje, een twaelftal hutjes,
Verstrooid in 't wyd,
Was Gheel. - Reeds drong de godsdienstklaerheid
Dit boschruim door.
Hoe troostvol klepte er 't eenzaem klokje
In 's pelgrims oor!
De schoone Dympna won dien schuilhoek,
En blonk er zacht,
Gelyk de maen wen ze uit de wolken
Beminlyk lacht.
Die glans scheen af van goud noch parel
Noch flonkersteen:
Haer ziel, uit englenlonken stralend,
Schiep dien alleen.
Gevoel en vreugd ontsprongen juichend
Waer heen zy toog.
De woestheid viel by d'enklen opslag
Van 't maegdlyk oog.
Zie hoe zy veilig streeft door 't boschryk
En duchtig land.
Zie, beer en wolf hukt aenhaer voeten,
En kust haer hand.
| |
[pagina 27]
| |
Maer wat verassend woudgeschommel!
Wat dof gerucht!
'T gediert', als rook het zyn verdelgers,
Brult rond en vlugt.
Daer glimt en huppelt door de boomen
Een schemerglans;
Hy naekt, gezwinde ruiters naken
Met kling en lans.
De prachtigste, vooruitgeronnen,
Schynt buiten raed.
Hy rydt en rost, het bosch doorsnuffelend
Met woest gelaet.
Hy ziet er Dymdna, gilt haer tegen
Uit forsche borst;
Hy vliegt, hy werpt zich in haer armen:
'T is Englands vorst!
| |
III.De schok van de onverwachte ontmoeting
Is nu bedaerd,
En 't doel van d' aengezworven booswicht
Veropenbaerd.
Weêr laet zich de ongebonden wandrift
Van 't ondier uit.
Vergeefs; zeeghaftig blyft de weêrstand
Der eerbre spruit.
‘Ondankbre! die uw' vorst en vader
‘Zoo wreed weêrstaet,
‘Wat snoodaerd, wat verwaten dweeper.
‘Verschafte u raed?’ -
| |
[pagina 28]
| |
‘Geen snoodaerd, geen verwaten dweeper’
Zoo antwoordt plots
Een naderende eerwaerde grysaerd,
Een dienaer Gods.Ga naar voetnoot(1)
‘Uw kind bragt ik, door Gods genade,
‘In 't waer geloof;
‘Uw kind redde ik, door Gods genade,
‘Uit Satans roof.
‘Door Gods genaê bleef ik haer leidsman;
‘Verneem dan, vorst,
‘Dat ik de maegd aen schennis, bloedschand'
‘Ontscheuren dorst.’
En nauwlyks hoort de gramme koning
Des priesters tael,
Of brullend boort hy hem door 't harte
Het bliksmend stael.
‘Zoo sneev' hy wiens baldadig euvel
‘Myn woede tergt.
‘Gy, Dympna, volg my, volg uw vader;
‘Ik wil, ik verg 't.’ -
‘O vader! laet me by myn leidsman,
‘Zoo wreed ontzield;
‘Laet, laet uw dochter in den bloedplas
‘Hier neêrgeknield’ -
‘Van hier, van hier! dit oord ontweken,
‘Dit gruwzaem oord!
‘Het lyk geschuwd van dien verwenschte;
‘Gehoorzaem, voort!’ -
| |
[pagina 29]
| |
‘O vader! stoor myn vuerge bede
‘Niet by dit lyk:
‘Zy steigert met de ziel des martelaers
‘Naer 't hemelryk.’ -
‘Dat ze omzwerv' by gevloekte geesten,
‘Die snoode ziel!
‘Van hier, van hier! waer veel te spade
‘De booswicht viel.’ -
‘O vader! in dien stroom van luister
‘Die nederschiet,
‘Ontwaert gy de opgetogen schimme
‘Myns leidsmans niet?
‘Daer prykt zy met de kroon op 't voorhoofd,
‘Vol hemelgloor,
‘Omfladderd van gevleugelde engelen,
‘In juichend koor.
‘Zy daelt, zy nadert!... zie, myn vader,
‘Daer is zy, daer...
‘Stil, stil! zy strengelt my een lauwer,
‘Om 't maegdlyk hair...’
Zy blikt en reikt omhoog, als vaerdig
Ter hemelvaert.
De koning dondert zyn bevel uit:
Zy zwygt en staert.
Niet langer draelt zyn schrikbre woede,
Ten top gevoerd;
Reeds trilt het slagzwaerd onder 't grypen:
Zy rept noch roert.
| |
[pagina 30]
| |
Hy springt haer nader, schudt en schokt ze:
Zy wendt geen oog.
Hy slaet en sleurt haer door den bloedplas:
Nog blikt ze omhoog.
Nu ryst het stael, van 't bloed des martelaers
Nog rood en klam;
Het valt... en 't meisje ligt getroffen
Gelyk een lam!
Een naer gewoel vervult het boschruim;
Een ruitersdrom
Vliegt briesschend heen, en wekt ontzetting
En schrik alom.
1838.  |