Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 182]

Nacht-klacht.

Wys; Si vous ne voules me guerir.

HEt Maandje met haar fakkellicht,

En tintelende Star-geweemel,

Pronkten aan den Heemel

In een vol gesicht,

De gansche weereld lag in rust,

Toen Fidamant sich vond uit min belust,

Omtrent de deur te sijn

Van sijne Celestyn.

Daar is, sey hy, de drempel van

Dien Engel, die ik so beminne,

En met hart en sinne

Neederig bid an.

Daar word haar Kamers venster trans

Bespiegelt van de heldre Maane-glans,

De flikkert door het glas,

Och! die daar meede was!

My dunkt, ik sie haar rusten in

Haar leeger-koets op tijk van Roosen,

Om daar te verpoosen

Haar bestreede sin.

Hoe slaapt haar peerle-hand daar by

Op purpre deekkens van Japonse zy!

Haar aasem uyt haar mond,

Rickt als een amber grond.

[p. 183]

4.

 

Haar oog-geflonkker bergt sich wel

 

Doch echter schiet sy door haar oogen

 

Pijlen van vermoogen

 

In mijn Harte wel.

 

Al slaapt sy schoon, sy spaart my niet,

 

Om met dien blixem my een siels-verdriet

 

Dat ik moet kankkrend voen,

 

Onendig aan te doen.

Sy siet wel in haar droomen, hoe

Ik voor haar bed als schim ga waaren,

En om eens te paaren

Nimmer-meer ben moe.

Maar och! of ik al sucht en steen,

Sy lacht, en wijst my af, en roept al; neen,

Ik heb met uwe brand

Geen meely Fidamant.

O Phoebe stel my aan uw zy,

'k Sal u dat Amstel-Nymf je wijsen,

Dat gy self sult prijsen,

Daar ik so om ly.

Indien ik eens de Maan mocht sijn,

Ik sliep ook op het dons by Celestyn

En baade spijt de Son,

In sulk een vreugde-bron.

Maar och! nu al mijn wensch niet baat.

Om Celestyn by u te koomen,

Laat ik u vry droomen

Tot den daageraad,

[p. 184]

 

Doch meld my als gy wakker sijt,

 

Op dat mijn Hart niet ga sijn seegen quijt,

 

Dat is uw Mondjes dow,

 

Waar door ik 't leeven how.