Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 141]

M. Op haar Trotsheyd.

Wys; Marionette.

NU wil ik bekenne,

Dat mijn bitter soet gevry

Daar ik so na renne

Is maar loutre slaverny.

Mijn boesem die soo is verlieft

En van die Celestyn gegrieft,

Die moet sich troosten met te klaagen

Minne-plaagen

Nacht en daagen,

Daar sy Minnaars mee gerieft.

Sy schenkt dood en leeven,

Gal, en Hooning, suur en soet,

Droef heyd, vreugd en beeven.

Hoop, en vrees, en tegenspoed.

Al wie haar mint, verkrijgt tot loon

Verachting, weyg'ring, spot en hoon,

Sy lacht met al het minne-preeken

En het teekken

Dat de Leekken

Of de wijsen leggen schoon.

[p. 142]

3.

 

Snee en Haagel-vlaagen

 

Sijn soo wreed niet als uw hart.

 

Groeyt gy door mijn plaagen

 

Daar ik soo vermeestert ward?

 

Moet ik dan branden even seer?

 

En gy als Ys sijn uyt de Meer?

 

Moet ik u minnen Celestyne

 

En verdwijne

 

Door mijn pijne

 

En sout gy niet minnen weer?

Gy wilt dat ik haate

And're Juffers van de Stad,

Om niet te verpraate

Daar ik u soo lang om bad.

Wel toon dan, dat gy my begeert,

Eer mijn getrowheyd van u keert.

Ik geef u drie jaar om te peynsen;

Of uw veynsen

Doet my deynsen

Eer mijn jeugde-bloed verteert.