|
| |
| |
| |
Aben-Zaïd, keizer der Mogollen;
Treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Ilcan, Nasser.
Vertoef: na deeze plaats zal zich de Vorst begeeven.
't Is dan gedaan? Hassan is thans niet meer in 't leeven?
Neen, Prins, ik heb my reeds tot myne wraak gewend,
En Timoers grootheid neemt in 't kort misschien een end:
Die wreede, die weleer myn Vader heeft doen sterven,
Denkt licht, wyl hy my ook dat lot niet deed verwerven,
Dat, nu zyn gunst myn staat met grooter eer bekleed,
Ik hem dat bloed verkoop, en myne haat vergeet;
Maar 'k wil my langer niet weêrhouden, noch hem vreezen.
ô Neen! laat ons geveinst en listig weezen.
In 't geen hier omgaat word hem haast een klip bereid
Tot wissen ondergang van zyn hoogmoedigheid.
Verhaal my mid'lerwyl wat stoute hand dien snooden,
| |
| |
Dien Medeminnaar van zo groot een Keizer doodde.
Ik brand van ongeduld, om verder te verstaan,
Hoe alles in die zaak in 't einde is toegegaan.
Wy hadden dan doorkluist die vette en vrugtb're weiden,
Waar door ons Tauris word van 't hoog gebergt' gescheiden:
Dat aangenaam verblyf, alwaar men 't lief'lyk zoet
Der Lente zelve in 't hart des Zomertyds ontmoet.
Hier, meerder Minnaar dan Gemaal, scheen of de Liefde,
In zyn Semire's arm, zyn borst op nieuw doorgriefde.
En achtende in dien staat verzeekerd zyn geluk,
Genoot hy 't zoet der Min, niet denkende aan zyn druk.
Ik kom, en leg myn last hen daadelyk te vooren,
Ik eisch Semire, uit naam des Keizers: op dit hooren
Wierd 's Prinsen liefde straks in woede en haat verkeerd.
Hy weigerd haar, vol spyt, wyl hy den Vorst trotseerd.
Vergeefs toone ik hem aan hoe de opentlyke Wetten,
Hem 't recht, dat hy op haar behouden wil, beletten;
Hoe, wyl den Keizer haar begeerd voor Gemalin,
Hy uit gehoorzaamheid moet afstaan van zyn Min:
Maar niets ter waereld kon tot scheiden hem beweegen:
Noch vrees, noch reeden. 'k Ging hem met geweld dan tegen.
Hy bied alleen ons 't hoofd: de kracht van zyn geweer
Wierp veele dapp'ren, dood, voor myne voeten neêr.
Zyn Heldenmoed, door min en wanhoop aangedreeven,
Deed elk zyn razerny genoeg te kennen geeven;
Tot dat ik met een slag, zo doodelyk, als verwoed,
Hem nederploffen deed, al smoorende in zyn bloed.
Semire, op dit gezicht, vol wanhoop, en verbolgen,
Begeert het zelve lot van haar Gemaal te volgen:
Doch op myn last gevat, en, doof voor haare klacht,
Heb ik haar in der yl in dit Paleis gebracht.
Sta toe, dat ik aan u myn vreugde mooge ontdekken;
| |
| |
Dees dood zal my wel haast een weg ten troon verstrekken;
Daar Timoer by zich zelf voor lang op doelt en wikt.
Gy ziet hoe alles zich naar myne wenschen schikt.
Die Staatsbedienaar heeft all' 't opperste vermogen;
Licht had de Prins, naar hem, dien zelven weg getoogen:
Hier wilde ik in voorzien, hen vliedende zo lang,
Tot ik verzeekerd had hun beider ondergang:
Maar Timoer deed den Prins met zyn geslacht verëenen;
Zyn Dochter was tot hier nooit voor den Vorst verschoonen:
Die, opgevoed in 't veld, gelyk een Oorlogsknecht,
Zyn Tent had voor zyn Hof, voor zyn vermaak 't gevecht.
Ik zelf was steeds verplicht hem eerbied te betuigen;
Wat heb ik, Om zyn moed en helden-aard te buigen,
Zyn hart te murruwen, geduurig niet bestaan!
'k Prees hem de schoonheid van Semire telkens aan;
Hy ziet haar, en zyn ziel, verrascht, ja gansch bezweeken,
Wierd straks, op dat gezicht, in beete Min ontsteeken.
Dit was het dat ik zocht. Hier hebbe ik na gewacht:
Door uwe en myne zorg zie 'k haast myn wensch volbracht.
Eén dag kan 't hoog gebied eens Ryks niet doen verkeeren.
Men wacht tot Timoer zelf met ons zal t' zaamenzweeren;
Ik kenn' hem: ik voorzie zyn gramschap, en met één
Het doodelyk gevolg van zyn gevoeligheên.
Hy houd zyn strengen aard en haat, voor alle Grooten,
Geduurende zyn dienst, in 't harte als opgesloten;
Zyn zucht tot Kerkdienst, 't zy die waar of valsch mag zyn;
Wat zegge ik u in 't eind? Dien uitterlyken schyn,
Om 't volk door overvloed en mildheid te verzaaden,
En dus, tot hun verderf, met schatten te overlaaden,
Geeft hem, hoewel gevreesd, en steeds gehaat aan 't hof,
By 't ongereegeld volk een eindeloozen lof.
Hy kan in zynen staat zich alles doen verschaffen:
Den Keizer, voor de dood van zynen Schoonzoon, straffen.
| |
| |
Hy zal haast hier zyn, vol van wraakzucht aangedaan.
Daar 's meêr dan ééne weg om naar den Troon te staan;
En Timoer, muitende, kan my dien veilig maaken:
Doch 't veinzen diend my, en is 't beste in deeze zaaken.
Misleiden wy, kan 't zyn, die Vleijers, vol gevaar:
Dat niemand ons geheim, onze aanslag, word gewaar;
Ik wist reeds van den Vorst, noch jong en wulps van zinnen,
In Timoers afzyn, all' 't vertrouwen af te winnen.
Ik help hem in zyn Min, en houw me aan zyne zy;
De zorg van 't Staatsbestier betrouwd hy steeds aan my:
Dus is de zwakheid van den mensch, die hunne zinnen
Kan vleijen, weet in 't kort zyn vyand te overwinnen.
Ik diene in schyn den Vorst, die 'k in zyn driften sterk,
Wyl ik myn grootheid en belang daar door bewerk.
Maar deeze nieuwegunst, die u de Vorst komt schenken,
Kan eind'lyk maaken dat u Timoer zal verdenken,
En van zyn ondergang beschuldigen.
Zal ik dien achterdocht, hoe groot, wel doen vergaan;
En meene u haast myn konst in 't veinzen te doen blyken,
Wy zyn niet inderdaad die we uitterlyk gelyken.
Zelfs onder zulk een schyn, die ieders oog misleid,
Voed Timoer in zyn hart een trotze eergierigheid.
All' die standvastigheid stookt, schoon die elk wil looven,
Een vuur van hovaardy, dat niet is uit te dooven:
Dus is 't met hem. Doch ik kan, zonder 't minst' gevaar,
Hem schuldig maaken, zo 'k hem aanklaage of bezwaar,
En wyl ik 't onheil van zyn Dochter zal bewerken,
Biede ik, tot wraak zyns hoons, hem met myn hulp te sterken;
Zo zal hy, zonder dat hy 't weet, my voordeel doen.
Ja alles schynt voortaan myn wensch en hoop te voên:
Ik kan, als 't my behaagd, Armenië af doen vallen.
Usbek die zeegepraald, dreigd thans de Turksche wallen:
| |
| |
Geheel Corassan heeft hy reeds in zyn geweld;
En Timoer, door de dood van Hassan gantsch ontsteld,
Zal, laatende dat deel des lands in 's vyands machten,
Haast hier zyn, om den Vorst, tot 's Prinsen wraak, te slachten.
Ik weet niet: maar, myn vriend, 't gelukkig voorgezicht,
Beloofd my dat in 't kort hier alles voor my zwicht.
Ik zelf, steeds in uw dienst getrouw en onbezweeken,
Wist reeds, voor langen tyd een yver aan te kweeken
In 't zinnelooze volk, dat noch hun Goden acht,
En steeds een steun verstrekte aan ons beroemd geslacht:
Hoop alles vry van hen, die zulk een aanslag styven,
En, dienende hun Goôn, u steeds trouwhartig blyven.
Zy wagen 't alles, om u hier ten Troon te zien.
Indien zy, nevens u, daar hoopen te gebiên,
Dan wreeke ik eind'lyk eens myn 's Vaders dood, vryborborstig,
Op dat Barbaarsche volk, dat, wreed en gantsch bloeddorstig,
Het Oosten thans vervuld met schrik en moordery,
En all' hun voorspoed krygt door bloed en dwinglandy!
Indien wy zulk een vloed niet in haar loop voorkoomen,
Zal zy dit gantsche land in 't eind noch overstroomen;
Dat overwonnen is door ons Vooroud'ren zwaard:
Volg hunne dapperheid. Arabiën, ontäard
Van onze Goden, moet niet langer wetten geeven,
Noch ons, zyn Meesters, doen als Onderdaanen leeven;
Ontkluist'ren we ons van 't Juk van hen, door wien 't geslacht
Des grooten Genghiscan verdrukt word en verächt.
Myn vriend, ik moet my tot een and're zorg bereijen.
Tot hier toe zocht ik steeds des Keizers min te vleijen:
Doch ondanks all' zyn macht, en ondanks al zyn gloed,
Vreeze ik dat hy dien hoop onnut in 't harte voed.
Ik heb die Schoone, die zyn oog zo kan bebaagen,
| |
| |
Vergeefs, uit zynen naam, den Scepter opgedraagen.
Semire, eer gereed te sterven, dan zyn hand
Te ontfangen, vloekt de trouw van zulk een dwingeland.
Ja 't hooren van myn reên kon haar noch meêr verbitt'ren,
Ik zag de gramschap haar, vol vuur, uit de oogen schitt'ren:
Zy hitst haar liefdedrift, verdubbeld haaren druk,
En overleefd met smart haar droevig ongeluk.
Ziet hier wat lot, dees dag, den Keizer is beschooren.
Ik wacht hem hier, om hem dit antwoord te doen hooren,
En weet niet hoe ik best hem onderrigte van
Een weig'ring, die 'k voortaan niet meêr verzwygen kan:
Maar 'k zie hy naderd ons...
| |
Tweede tooneel.
Aben-zaïd, Ilcan, Nasser.
Wel, zaagt gy de Prinsesse?
Zal zy hier, nevens my, gebieden als meest'resse?
Durve ik my vleijen, Prins, dat zy de aanstaanden dag,
Myn trouw aanvaarden zal, en 't opperste gezag?
Zy is, om haar verlies, door wanhoop overwonnen.
Wat zou me een droeve ziel, myn Vorst, al vergen konnen?
Ik sprak haar vruchteloos: gevoelig aan haar druk,
Pleegd zy geen raad dan met haar smart en ongeluk:
Zy vloekt uw liefde en uw gezag; ja zelfs haar leeven:
Doch als haar, door de tyd, die kwellingen begeeven,
Zal zy hier na, verlicht, haast kennen de waardy
Van deezen Troon, die haar tot noch zo haat'lyk zy;
Gering is 't deeze min te dryven uit haar zinnen;
Hou u verzeekerd van haar eind'lyk eens te winnen.
Stel ondertusschen, door een zorgeloos beleid,
Op heden u niet bloot aan haare grimmigheid;
| |
| |
Niets kan de woede van haar razerny besnoeren:
Ik zelve zag hoe ver die drift haar kon vervoeren:
Dit Hof weêrgalmd alöm van haar geween en klacht.
Zy wil my haaten? Goôn! waar ben ik toe gebracht?
'k Bezit haar te vergeefs, zo 'k haar niet kan behaagen.
Moet dan myn ted're min altoos dien hoon verdraagen?
Maakt zo veel achting, zo veel zorg, my niet bemind?
Is in den Troon dan niets dat zy behaag'lyk vind?
'k Wil die ontroering in myn ziel niet langer lyden.
'k Schyn haar te zoeken, en ook teffens weêr te myden:
Onzeker van myn lot, ontwyke ik haar gezicht,
En vrees de traanen, door myn minnevlam gesticht:
Ja, 'k moet van een gezicht, zo minzaam, my onthouwen;
Ik leed te veel, in dien ontstelt'nis haar te aanschouwen.
Haar hart, door haat vervoert, verweet my wis de dood
En 't ongeluk van haar rampzalige Echtgenoot.
Vizier, misschien moest ik u reek'ning doen verschaffen,
En 't zy gy schuldig zyt of niet, u hier voor straffen:
'k Heb u bevolen op zyn leeven acht te slaan;
Myn goedertierenheid had hem licht af doen staan.
Of zo hy onze Wet had willen wederstreeven,
Myn weldaân zouden hem daar hebben afgedreeven:
'k Had hem die steeds betoond.
Maar zonder vrucht: ô neen,
Geen weldaân konden 't hart van Hassan overreên.
Niets trooste een jonge ziel; noch schat, noch kroon, noch staaten,
Indien zy 't voorwerp van haar liefde moet verlaaten.
'k Heb uit zyn razerny genoeg zyn min ontdekt;
Hy had u zelve, om hem te dooden, opgewekt,
Of zich gewrooken; 'k bid, wil met meêr dank beloonen,
Het lot dat zich voor u zo gunstig komt te toonen;
Uw vyand leefd niet meêr, dank dit het goed geval!
Wyl niemand ooit zyn dood, myn Vorst, u wyten zal.
| |
| |
Hy diende u zelf, met dus in zyn verderf te loopen;
Denk welk gevaar u van dien muiter stond te hoopen!
Wat rang een dienaar mag bekleeden in den Staat:
Die uw bevel weêrstreeft is schuldig aan verraad.
Hoe ver vervoerde niet de razerny zyn zinnen!
Wat deed ik al om dien oproer'ge te overwinnen!
Ten minsten te behoên; hy zocht naar zyne dood,
En al myn zorg kon hem niet redden uit dien nood.
Vertrek. En mid'lerwyl ik schrik daar aan te denken!
Men hoord een achterdocht te veel, die ons kan krenken:
Maar gy, Prins, die den grond myns harte kunt bespiên,
Ga, zoek myn Zuster, en doet haar myn onschuld zien:
Op dat zy, onderrigt van 't geene ik wil volvoeren,
Haar spreeke, zonder zich in haare smart te ontroeren.
Zy kan haar razerny en woede tegengaan;
En ik begeer niet meêr daar voor ten doel te staan:
Maar gy, ô voorwerp van myn min en zielsverlangen!
Godin, van wien voortaan myn welzyn af zal hangen,
Wyt my de traanen niet, die ge uit uwe oogen stort,
Wyl ik daar door gestraft, en gy gewrooken word.
Schoon ik een liefde, zo oprecht, niet kan betoomen,
'k Beef echter als ik denk voor haar gezicht te koomen.
Ik hoor gerucht. Bedaar, zo 't weezen kan.
Daar is zy, Goôn! laat ons alleen, Prins...
| |
Derde tooneel.
Aben-zaïd, Semire.
Ha! Monster! met wat naam kan ik toch anders noemen,
| |
| |
Een wreede moorder, die ik eeuwig zal verdoemen?
Zyt gy niet mee het bloed myns Echtgenoots voldaan?
Wilt gy noch dat myn hand uw schelmstuk voor zal staan?
Ach! wat verwyt gy my, Mevrouw? wil my gelooven;
'k Zocht nooit de luister van myn Stam, door bloed te dooven;
'k Beken Prinses, 't verlies van uw Gemaal is groot:
Gevoelig aan uw rouw, betreure ik zyne dood;
'k Heb vruchteloos getracht zyn leeven te behoeden.
Hy zelve heeft zich dat beroofd, door all' zyn woeden.
Om hem te redden, Goôn! wat heb ik niet gedaan!
Vergeefs ontkend gy noch dit snood bestaan.
Uw deerenis beklaagd zyn lot om my te vleijen:
Maar die komt reeds te laat, en zal my niet misleijen;
Zo laf een omweg raade ik u niet in te slaan.
Uw haat heeft reeds voor lang na zyne dood gestaan:
'k Verlies door u een pand daar 'k eeuwig op zal roemen.
ô Hassan! ô Gemaal! moet ik u vrucht loos noemen?
De dood alleen is 't heil daar ik voortaan na tracht,
Wyl ik my daar door weêr zie by myn Held gebracht.
Geef my die dan Barbaar. Dat niets uw nyd verwinne:
Maar voeg by een Gemaal ook zyne Gemaalinne.
Myn liefde draagd de schuld, en hy heeft die geboet.
Blusch die rampzaal'ge vlam, door 't storten van myn bloed.
Ach! dat veel eer my zelf den doodsteek word gegeeven!
Denkt gy, zo gy niet leefd, dat ik zou kunnen leeven?
De glorie van myn Hof, en al die pracht en schyn,
Kan zonder u, voortaan my niet dan haat'lyk zyn.
't Gebied strekt my tot last, en schynt my te verveelen,
Als ik dat niet met u, die ik bemin, mag deden;
Sta toe dat all' die min, waar in ik blaak, Mevrouw,
Uwe ongerechte toorn in 't einde eens wederhouw
| |
| |
Wilt gy altoos om my te haaten u gewennen?
Ontsluit uwe oogen, wil in my geen Meester kennen;
Maar wel een Minnaar, die zyn grootheid minder acht,
Dan de enk'le hoop van eens uw haat te zien verzacht.
Wat deede ik niet om u, waar 't moog'lyk, te behaagen,
En om uw Vader min myn vlam te zien belaagen?
Ik, Medeminnaar, voor uw Hassan veel te goed,
Heb dien rampzaal'gen Prins met weldaân steeds ontmoet.
De Wet kon 't ongelyk, 't geen lot my doet, herstellen:
Maar niets kon Timoer aan dien kant doen overhellen:
'k Zag de onrechrvaerdige bezitter van uw hart,
Steeds myn zachtmoedigheid misbruiken. Bitt're smart!
Wat hoon heb ik niet door die weig'ring al geleeden?
Een ander had gewis tot zyn gezag getreeden:
Weet, door hoe groot een vlam uw liefde ook word gekweekt,
Dat een veel heil'ger Wet voor my dien band verbreekt.
'k Heb, ondanks al dien smaat, myn gramschap ingebonden,
En uwen Vader, ver van deeze plaats verzonden:
En schoon ik door een drift tot wraak my voelde ontsteld,
'k Wilde u behaagen, en niet dwingen door geweld.
Nu zyt gy eind'lyk vry: 't geval heeft u ontslaagen:
Zo veel bevalligheên als immer oogen zaagen,
Uw deugden, alles wil, dat ik in uwe hand
Myn lot vertrouwen zal, en dat van 't Vaderland.
Ontfang den Troon, waar op ik Azië bestiere;
De Min schenkt die aan u, aanbid'lyke Semire!
Gy, gy alleen, vervuld daar all' de Majesteit.
Ach! 't is te kleen een prys voor uw bekoor'lykheid.
Verdryf die yd'le hoop waar op uw driften steunen.
'k Zou my aan 't gantsch gebied der waereld niet bekreunen.
'k Zag zulk een gift van u slechts met verächting aan;
Myn hand strekt nooit tot loon van gruw'lyke euveldaan:
Neen, denk niet Dwingeland...
| |
| |
Wil toch myn min beschouwen,
Myn ziel kan naauwelyks baar driften tegenhouwen.
Versmaad geen hart meêr, 't welk van wanhoop word doorknaagd,
En 't geen, gelyk gy weet, geen weigering verdraagd.
Een Minnaar, die net all' vermag, is steeds te vreezen.
Volg dan myn voorbeeld na: wil meêr zachtmoedig weezen.
Denk dat ik, ondanks u, vergeet, wyl ik u spreek,
Dat ik gebieden kan, in plaats dat ik u smeek.
Zon 'k aan die gruwelen dan over zyn gelaaten?
Zou my de Hemel wel tot zo ver kunnen haaten?
Maar neen, uw razerny maakt my niet eens ontsteld;
Uw giften zyn voor my veel wreeder dan geweld.
Gy zelve vrees veel eer dat ik u voor zal koomen:
Beneem my 't leeven, of wil steeds voor 't uwe schroomen.
Vrees my, vrees alles hier: een Troon, door bloed bemorst,
Verzeekerd nooit het licht van een tirannig Vorst.
't Is geen onschuldig bloed dat myne wraak wil storten!
Barbaar! ik wensch alleen uw leeven te zien korten.
Uw hoofd verzoend myn haat, dat eisch ik van 't heeläl.
Gy houd my hier: maar vrees, zo lang ik leeven zal,
Dat myn bedroefde klacht de Goôn om wraak zal smeeken,
Op dat uw onderdaân u zelfs na 't hart mag steeken.
Deeze enk'le en droeve hoop verlicht alleen myn pyn.
De Hemel, doet hy recht, zal haast myn wreeker zyn.
| |
Vierde tooneel.
Aben-zaïd, Ilcan.
Prins, wat heb ik gehoord? wat dolheid! wat ontroering!
De moed ontzinkt my door de drift van haar vervoering.
| |
| |
Hoe droevig is haar lot en 't myn', helaas! hoe naar!
Wat moet ik hoopen van een hart als dat van haar?
Ik zie wel 't is, vergeefs dat ik haar wil behaagen.
Waarom u dus ontsteld? is 't nu reeds tyd van klaagen?
Die eerste ontroering maakt my niet verwonderd; neen.
Toon u genadig aan haar klachten en geween:
De tyd, hoe groot haar smart en droefheid ook mag weezen,
Kan de allerzwaarste pyn verzachten en geneezen;
Na veele traanen laat men eindelyk eens af
Een pand te minnen 't geen gedolven legt in 't graf.
Maar van Roxane staat u noch veel meêr te duchten;
Laat haar, in dit Paleis, uitboezemen haar zuchten.
't Is genoeg. Zy kom voor myn gezicht.
Ik zal haar spreeken, en beweegen tot haar plicht.
En zo myn achting baar verwyt niet kan betoomen,
| |
Vyfde tooneel.
Aben-zaïd, Ilcan, Orosmin.
Een Soldaat, van 't leeger aangekoomen,
Heeft my dees brief,van veel belang, ter band gesteld.
‘Goôn! hoe word my 't hart bekneld!
‘De Hemel, Sultan, geeft uw wapenen den zeegen,
Zy hebben de overhand op Usbek reeds verkreegen,
'k Heb hem in 't midden van Corassan opgezocht,
Na hy Tabristan aan zyn wapens had verknocht;
| |
| |
Dees zeegepraal zal haast zyn nederlaag gehengen:
Ik hoop in weinig tyds u hier zyn hoofd te brengen;
En kom, verwinnaar van dit vyandlyk geslacht,
De Godheid danken, die hen steld in uwe macht.
Wat zeegepraal... of eêr, wat nieuwe donderslaagen!
'k Voel my getroffen. Goôn! hoe zal ik my gedraagen?
Hoe! Timoer komt dan weêr verschynen voor myn oog?
Wiens hart zich nimmer voor myn teed're min bewoog!
Gy zyt hier Meester, Vorst: gy ziet wat hy durft waagen.
Hy 's de eenige oorzaak zelf van uwe en zyne plaagen.
En, ver van toe te staan dat hy hier wederkeerd.
Moet gy hem straffen. Ja, hoe schoon hy triomfeert,
Zo uw verwarde staat u dwingt voor hem te vreezen,
Gy hebt geen reeden om voortaan beducht te weezen.
Zou dit dan 't loon zyn, Prins, voor zulk een heldendaad?
Ik ga alleen met uw belangen hier te raad.
't Geen hy gedaan heeft kon een ander ook verrichten;
De glorie is genoeg een loon voor zyne plichten.
Gy zyt hem niets daar voor verschuldigd; en wanneer
Zyn vryheid uwe rust en stilte stoord, myn Heer,
Spreek slegts, het staat aan u hem straks daar van te ontblooten.
Dus is het recht van 't bloed waar uit gy zyt gesprooten:
Weet dat met diep ontzag den last moet zyn volbracht,
Waar toe een Keizer ons verëert en waardig acht.
Hoe uw beveelen zyn, men hou die voor eerwaardig;
Wy moeten die voldoen; zy zyn altoos rechtvaardig:
Maar denk dat zulk een', die uw wetten wederstaat,
Zo ver kan komen dat hy eind'lyk u verraad.
Deeze yd'le schrik, die zo uw harte schynt te raaken,
Kan dat van my voortaan geensints bekommert maaken.
De vreeze heeft nooit plaats in een grootmoedig hart:
| |
| |
Maar deeze wederkomst baart my een nieuwe smart.
Een Vader zou Semire in haare weig'ring styven...
Wat zegge ik? welk een zorg, mag hem doch herwaards dryven?
En waarom keerd hy, eer hem zulks bevoolen zy?
Ja, die te rugkomst, ik beken 't, verwondert my.
Indien zyn Dochter hem hier toe had aangedreeven...
Zyn tegenstand kon my zyn haat te kennen geeven;
Hy komt gewis om haar te rukken uit myn macht;
En dit 's een misdaad die ik te beletten tracht:
Ja, 'k geef my over, 'k wil zyn trotsheid niet meêr streelen;
Men stuite Timoer: 'k sta zulks toe; 't zyn myn beveelen.
ô Doodelyke drift! die 'k niet kan wederstaan,
Door hoe veel tegenspoed doet gy myn ziel vergaan!
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij