Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende. Deel 2

[p. 82]

XVII Hoofd-stuk. Van den drinkaart.

I. den 14 van wiedemaand wierde my van onderwegen Amsterveen, een dorp niet verre van Amsterdam dry groote rupsen gebragt, welke op de Essen-boomen saten, maar de selfde bladen haar gevende, hebben die niet gegeten. weinig dagen daar na, quam d' eene t' overlyden, latende syne twee andere vrinden tot erfgenamen, maar erfden niet anders dan syn doode romp.

II. zy waren seer levendig, voornamentlyk in de somer-tyd, maar aangeroert synde, rolden sy sig in een, en bleven alsoo een tyd lang leggen, tot zy merkten, dat' er geen gerugte meer ontrent was. Na dat sy

[p. 83]

dikmaals een wandelinge rontom het glas gedaan hadden, daar ik haar onder geplaats had, bleven zy een geruimen tyd wederom stille leggen, verwagtende, schynt wel, hare veranderinge.

III. Hare langte was byna als myn voorste vinger, dog d' eene wel wat grooter en d'andere wat kleinder, gelyk het mede met de menschen is. Haar grond-koleur was blauw-agtig bruin, daar een weinig duistere orangie verwe onder speelde. Boven op de rugge waren twee regulen met swarte verhevene stippen; hier uit groeiden, gelyk als mede op d' andere plaatsen, veel en lang-duister orangie koleu-

[p. 84]

rig hair. Uit de nek boven op en agter op de staart wies een regt opstaande bosch hair. Aan de zyden van het hoofd, was, gelyk als een knevel-baard. Op het lyf waren hier en daar, gelyk als eenige orangie stippen. Het zyde-lyf had verscheide scheuns-gaande na agteren toe, bosjes witte hairen, alwaar tusschen beiden mede de voornoemde koleurige hairen wiesschen. Het Hoofd was mede met eenige Orangie streepjen geteikent, en onder aan als een witte keper. Aan het voor-lyf waren ses scherpe pootjes: het middellyf agt stompe, en het agterlyf twee stompe.

IV. Tusschen den 24 en 25 der selver maand, was' er een verandert gewor-

[p. 85]

den, welke een geel en lang-werpig huisjen hadde gesponnen. Aan yder eind was het niet rond, gelyk men wel gemeenlyk siet, maar spits, vast gemaakt op myn tafel-kleed, daar ik het selve op liet leggen, tot dat' er een uil uit quam.

V. Den 14 van Hoi-maand, sag ik den uil, welke goedaart in syn eerste deel, de twaalfde ondervinding beschryft daar uit te komen; was matig groot, vry woelig, voornamentlyk het lighaam, zynde schyt-geel van koleur: hebbende twee geele oogjes op de vleugels, met twee linien, wat duisterder van koleur. Goedaart getuigt dat de zelve, welke hy gehad heeft, rood was, maar sulx

[p. 86]

was seer flauw by my: zynde seer levendig.

G de rups, drinkaart, genaamt

H. de pop.

I. den uil.