Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende. Deel 2

[p. 66]

XIV Hoofd-stuk Van de wapen-drager en syn veranderinge.

I. Den xxi van oogst-maand m.dc.lxxxi wierd my van een goed vriend een rupse toegesonden, die vry groot was, hebbende een swarte kop in welke een griekse Ʌ Lamda, geel van koleur geteikend was; en om datmen dese figuur veel in de wapenen der Edel-luiden siet, heeft Goedaart die de naam van Wapendrager gegeven.

II. het geheele lighaam was geel, met swarte strepen geteikend, en met een weinig fyn hair begroeit. aan den

[p. 67]

hals waren ses scherpe pootjes: in't midden van 't lyf agt stompe, en aan de staart twee stompe. ik gaf hem bladen van de linde-boom, (maar Goedaart segt van wilge-boom, dat wel soude konnen wesen, alsoo sommige rupsen veelderlei soort van bladen eten) op welke hy dikwyls gevonden werd, maar at niets; was ook selden stil, maar kroop ook geduirig om en om het glas, daar hy onder sat, en stierf eindelyk.

III. In't begin van wyn-maand, wierd my, door myn knegt een andere gebragt, die sette sig dadelyk tot veranderinge, waar uit eerst een groen popjen quam, dat

[p. 68]

na weinig tyds kastanie bruin wierd. dit popjen dan bewaarden ik tot het jaar daar op volgende, uit welke den eersten van hoi-maand, een schoonen uil was voortgekomen.

IV. ik stak hem dan aan een speld, maar was soo weeldrig, dat hy haast syn vleugels in stukken sloeg, kruipende al om en om de speld. het popjen, daar den uil uit gekropen was, was vol grauwe dons, welke uit de opengedane doos, stoof. den uil liet ook een droppel vogtigheid vallen, dat sekerlyk syn saad was. Den uil die Goedaart verbeeld heeft, is wel niet quaad, maar de merkelyke geele of asgrauwagtige vlekken aan de tippen van de opper-vleugels, syn niet kenbaar

[p. 69]

genoeg, ten ware die in Zeeland anders bevonden wierden. den xxiv van wiedemaand het volgende jaar m dc lxxxviii. is 'er my nog een uitgekomen, dog kleinder van lighaam en vleugels.

W. de wapendrager. X. de pop. Y. den uil.