Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CCCCCII. Hoofd-stuk. Viola Damascena, Viola matronalis, Damast-bloem, Mast-bloem.

UIt hare veselagtige, harde wortel komen lange, breede, duister-groene, spits toeloopende, en rontom wat geschaarde bladen: maar die van de purpere, hebben de bladen wat bleiker. Tussen de bladen komen groene struiken wel van anderhalven voet hoog, zynde overhands met diergelyke bladen, dog wat kleinder, begroent: dese deelen zig boven in verscheide takjes, langs welke vier-bladige witte bloemtjes komen, of wel purperagtig: of soo sy dubbelt zyn, zyn sy veelbladiger, wit, purper-verwig, ofte wat rose-koleurig, ofte gemengelt tusschen wit en purper, die men dan bonte noemt, zyn zeer aangenaam van reuk. Na dat de

[p. 610]

enkele bloemtjes verwelkt zyn, (want de dubbele, mein ik, geen zaad geven) komen daar ronde, lange zaad-kokertjes, zynde met klein, langagtig, donker-ros zaad geladen.

Dese, maar voornamelyk de dubbele, werden om de cierlyke bloemen en aangename reuk alleen in de bloem-hoven geoefent: sy blyven des Winters groen: komen voort van zaad, van haar afsetsels, en van dat men de struikjes, onder scheuns afgesneden, alleen in de aarde steekt. Sy bloeijen in de Lente: maar de zaeilingen eerst het tweede jaar.

De bladen zyn scherp van smaak, waarom men haar tegens slymige scheurbuikigheden soude konnen gebruiken: van de bloemen soude men versterkende geesten en wateren konnen maken, die wel rieken.