Den Neder-landschen herbarius ofte kruid-boek der voornaamste kruiden

CCCXCVII. Hoofd-stuk. Psyllium, Vlooi-kruid.

HEt wast dikwils een voet hoog en hooger. Het heeft seer veel dunne, tengere steelen, begroent met lange, smalle, hairagtige bladen. Op de toppen der takjes komen schelfelagtige hoofdjes, waar uit witagtige kleine bloemtjes komen, met eenige nopjes of draadjes als dons: het zaad is langwerpig, glad, en bruin, gelykende in den eersten opslag seer aardig een vloo: de wortel is dun, en veselagtig.

Niet tegenstaande dat het wel gesaaid werd, soo vind men het wel hier en daar op ongebouwde velden, en wast overal weerderig, dog met onderscheid van plaatsen, werd het ongelyk grooter: en geeft syn zaad in de Somer.

Het zaad is alleen in gebruik. Het geeft, in water geweikt, seer veel slym van sig, daar des selfs bast

[p. 484]

meest mede bekleed is. Dese werd gebruikt om op d'ontstekingen der oogen gelegt te worden, ook werd de drooge tong in sprouw en heete koorsen daar mede gelaaft: het werd mede voorgeschreven tegens ontstekingen der ingewanden, en tegens de buik-loop. Maar als dese slym van de basten af is, houd men het zaad selve uit scherpe en beweeglyke deeltjes te bestaan, het welke sweeren en bladeren soude konnen doen verwekken. De slym werd mede gebruikt om zyde stoffen en hoeden een schoone glans te geven.