Winterbloemen(1811)–Willem Bilderdijk– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 113] [p. 113] Oudrenzorg. Hoe kleeft het hart aan eigen panden! Hoe hijgt het naar zijn bloed! Hoe krimpen Oudreningewanden By 't rekken van de teêrste banden, Als met een tijgrenklaauw doorwroet! Natuur, van waar dat boezemprangen? Wat schept die tranen op de wangen? Die diepe ontroering van 't gemoed? Rampzalig zy, die nooit beproefden Wat Vader zijn omvat! Die nooit die teedre troost behoefden! Wier hart geen Oudrenangsten schroefden Voor alles wat het dierbaarst schat! [pagina 114] [p. 114] Rampzalig by de hoogste weelde, Wien nooit die tokklende onrust streelde, Die tranen op de kaken spat! Zoet zijn zy, ja, de zilte droppen Waar in die weedom schreit. De wijze mag zijn leed verkroppen, Maar wie die borr'lende aâr wil stoppen Heeft zelfgevoel noch menschlijkheid. In haar voelt zich de ziel te leven, In haar, het lichaam uitgedreven, In 't louter stoflooze uitgebreid. Zoo lijden de Englen by ons treuren, En voelen voor die lijdt, Ook zelfs eer wy den vlijm bespeuren, Die, daar we ons nog gelukkig keuren, Door d' argeloozen boezem snijdt. Maar dit hun lijden is genoegen; De hoogste lust vervult dat zwoegen, Van aardsche wrevelzucht bevrijd. 1810. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij