Winterbloemen

[p. 99]

Aan mijnen vriend, den heer Jeronimo de Vries.

Donarem pateras -
horatius.

'k Gaf zilvren schalen en lampetten,

En gouden koppen, rijk bewrocht,

En wat de Roomsche dischbufetten

Of Grieksche tafels sieren mocht;

Ik gaf ... maar wat ik aan mijn vrinden

Voortreflijks om te deelen had,

Wie hunner zich misdeeld mocht vinden,

Geloof niet dat ik u vergat'!

Dan, 'k heb een ziel om 't schoon te smaken,

Maar juist geen' kunstschat in bezit;

En, door geschenken naam te maken,

Het nijdig Lot onthield my dit.

[p. 100]

 

Doch gy, gy hebt een hart ontfangen,

 

Niet slechts gevoelig voor dat schoon:

 

Het stelt ook prijs op heusche zangen

 

Al draven ze in geen' Maroos toon.

 

Welaan! die kan mijne armoê geven,

 

Die strekken u voor 't puikmetaal,

 

Dat door vianens hand gedreven

 

Den rijkaart in zijn kunstkas praal!

 

Ach, puntstaal, bijtel, noch penceelen,

 

Die adem geven na de dood,

 

En Helden uit hun asch hertelen,

 

Zijn lot en sterflijkheid te groot.

 

Geen Fredrik-Henriks staatsiewagen,

 

Door Vreê en Oorlogsroem gekroond,

 

Geen steden, in den band geslagen,

 

Die 't Haagsche bosch den vreemde toont:

 

Geen Vader-Willems grafpijlaren

 

En bronzen eerbeeld leeft zoo lang,

 

Als 't Geuzen-loflied van Van Haren,

 

Of Vondels Grol- en Wezelzang.

[p. 101]

 

Wat wierd van Alvaas zegeteeken!

 

Wat, groote Henrik, van uw beeld

 

Dat Frankrijk siddrend zag verbreken,

 

Als offer op zijn puin gekeeld!

 

Vergeefs den marmerklomp met leven

 

Vervuld, en d' onverbrijsbren steen

 

Een bliksemend gelaat gegeven,

 

De Tijd snelt met uw' zuilpronk heen.

 

Vergeefs het erts aan d' aard ontdolven,

 

En 't koper door geweld van vuur

 

Met ziedend ijzer saam doen golven,

 

Op dat uw naam zijn' loop verduur!

 

Neen, Vorsten, 't zijn oprechte tranen,

 

Geen' oogen, maar het hart ontvloeid,

 

't Is dankbaarheid der onderdanen,

 

Waar door eens konings naroem bloeit.

 

Maar ach! ook weldaân gaan verloren,

 

Ten zij de Zangster haar verbreid';

 

Zy laat geen deugd in 't stof versmooren,

 

Maar voert haar in de onsterflijkheid.

[p. 102]

 

Zy sluit de poort des hemels open,

 

En plaatst hen aan der Goden disch,

 

Die de eerbaan van de deugden loopen:

 

Wier leven louter weldaad is.

 

Dan - u, ô vriend der Pierieden,

 

Is u de Dichtercyther waard;

 

De mijne moog u hulde bieden,

 

Zoo slap, zoo zwak zy is gesnaard!

 

Ik kan u niet ten wolken heffen,

 

Niet plaatsen aan Apolloos zij';

 

Maar, weet zy slechts uw hart te treffen,

 

En kan ze u 't mijne doen beseffen,

 

Dit weinige is genoeg voor my.

1809.