Leven, ach! Wat zijt gij toch?

Op een partij huilende lijkzangers onzes tijds aant.

Rekels, laat de dode slapen!
Waarom toch zijn vredige as
met uw nagels los te schrapen
in dat valse luitgekras?
Of, wat meent gij, zo zijne oren
in de donkre kelderkuil

[p. 76]

 

dat vervloekt geraaskal horen

 

van uw jankend hondsgehuil,

 

dat hij niet, van spijt aan 't branden,

 

om zal keren in de kist?

 

Ja, niet knarsen met de tanden

 

of zijn grafsteen werd bepist?

 

Wat vermoeide kan dat velen

 

als hij 't hoofd te rusten leit,

 

dat een hel van schorre kelen

 

hem de kop aan flarden schreit?

 

'k Las wel eens van 't klokkenluiden,

 

dat het doden nog verkwikt;

 

maar wie zal mij dit beduiden

 

als een slootvors rikkikkikt?

 

En nog had ik aan mijn oren

 

heel een kikkerregiment

 

liever dan die deun te horen

 

die gij ons voor dichtkunst vent.

 

Mag men dan de geest niet geven

 

zonder dat gij verzen lijmt?

 

Dan is 't raadzaamst, maar te leven

 

tot gij eerst hebt uitgerijmd,

 

'k Moet bekennen, lieve vrinden,

 

't zijn thands dagen van geweld:

 

om een oogwenk rust te vinden

 

is het jammerlijk gesteld.

 

Hier, hier roept men u te wapen;

 

daar, om kiezers voor het land:

 

ongestoord mag niemand slapen,

 

zelfs niet eens bij remplaçant.

 

Ja, wie stilte mag verlangen,

 

vindt haar ook niet meer in 't graf,

 

zoals 't dreunt van lijkgezangen;

 

zien wij des die stormbui af!

[p. 77]

 

Ja, om veilig heen te trekken

 

(nemen wij dit vast besluit!)

 

moeten al die rijmlaargekken

 

ons naar 't knekelhuis vooruit.

 

 

 

***

 

 

 

Maar een stroom van lofreênsprekers,

 

prozaïsten, zonder tal,

 

zijn dat minder hersenbrekers

 

als men eenmaal rusten zal?

 

Ook die snaken doen zich horen!

 

Telkens weer een nieuw begin!

 

Zeker, 't best waar, nooit geboren;

 

doch - hier slaapt men wel bij in.

 

 

 

1821