Leven, ach! Wat zijt gij toch?

In de scheepskooi aant.

Bij een vliegende storm op zee

In de nacht van de 25e maart 1806

Gelijk de dood in 't duistre graf,
zo lig ik hier op 't haverkaf
in de enge scheepskooi neergezegen.
Mijn oog ontmoet geen Hemels licht;
de mond mijns kerkers sloot zich dicht;
't is alles om mij diep verzwegen.

Alleen het woedend windgegons,
alleen het woedend golfgebons
op 't rank gestel van boeg en steven,
alleen de hobbling van het meer,
herroept mij aan mijzelven weer,
en zegt mij, dat ik ben in 't leven.

De waatren zwaddren me over 't hoofd,
en, van hun felle slag verdoofd,
verneem ik nauw 't ontzettend kraken

[p. 30]

 

der ribben van 't doorwaterd hout,

 

waaraan mijn leven is betrouwd

 

met hun die aan het scheepsroer waken.

 

 

 

Wat baat dit waken mij? Helaas!

 

Een niet, een luttel luchtgeblaas

 

verijdelt al hun werkzaam pogen.

 

De dood klopt aan in elke baar,

 

en weer te bieden aan 't gevaar,

 

Staat in geen menselijk vermogen.

 

 

 

Dit denkbeeld treft en slaat mij neer.

 

De wind verheft zich meer en meer;

 

ik hoor hem hol en holler brommen:

 

en 't kermen van het zuchtend roer

 

klinkt aaklig door het golfrumoer,

 

hetgeen de kiel schijnt aan te grommen.

 

 

 

Ach! Dus besloten in een kuil,

 

omringd van zee- en stormgehuil,

 

verdubblen al deze aakligheden.

 

Verbeelding woelt en mat zich af,

 

en worstelt in dit sombre graf

 

de teugels uit de hand der reden.

 

 

 

Zo, van zijn roeping afgedwaald,

 

en door de Godswraak achterhaald,

 

in 't wederspannigst tegenstreven, -

 

zo lag de ontrouwe Godsgezant,

 

in 't vratig walvisingewand,

 

onwetende van dood en leven.

 

 

 

Benauwd en siddrend riep zijn ziel

 

vanuit die levendige kiel,

[p. 31]

 

tot, die verdelgen kan en hoeden: -

 

maar ik, o God, ontvlood U niet;

 

Gij, steeds mijn toevlucht in 't verdriet;

 

Gij zijt het nog op deze vloeden.

 

 

 

Nee, zo ook 't hart dit ogenblik

 

werktuiglijk trille van de schrik,

 

het is gerust in Uw geleide,

 

en, wat Uw wijsheid mij beschoor,

 

de dood of 't leven sta mij voor!

 

Gewillig evenzeer voor beide.

 

 

 

1806