Leven, ach! Wat zijt gij toch?

Aan Miss Suada aant.

In antwoord

Wat noemt ge, ô tederste aller schonen,
mij wijs in uw bevallig dicht?
Ach! Kon mijn hart zich u vertonen,
'k moest blozen voor uw aangezicht. -
Helaas! Tenzij het wijs moog heten,
in felle zonnegloed gezeten,
te voelen, dat de middag blaakt,
of aan de toverendste zangen
met oor, en hart, en ziel, verrukt te blijven hangen;
zo neem een eernaam weer, die mij onkenbaar maakt,
en die mijn eigen boezem wraakt.

Nee, 'k ben gevoelig, lieve zingster!
En kan men aan uw zij, wel ongevoelig zijn?
Gij ongelijkbre hartendringster,
zijt veel te machtig voor het mijn.
O doe mij 't alles niet verbeuren,
wat mij uw goedheid waard mocht keuren,
maar spaar mij, spaar mij, lieve maagd!
Eén woord behoeft uw lieve lippen

[p. 17]

 

(Eén ademtochtje slechts!) te ontglippen,

 

en 'k voel niet, of de grond mij draagt!

 

 

 

Nee! Bij zo veel bevalligheden

 

die kluisters voor de harten smeden,

 

ontvingt ge één gift te veel van 't overgunstig lot. -

 

Die, in uw zangen aan te horen

 

zijn hart niet tevens had verloren,

 

ware of een monster of een God.

 

 

 

'k Ben geen van beide, dierbare engel!

 

Gij, meer dan engel! dan godin!

 

En daar ik met het oog om uwe lachjes hengel,

 

als 't bijtje om de rozenstengel,

 

mijne armen, in mijn waan, om uwe knieën strengel,

 

en op uw lonkjes aas met weggerukte zin,

 

daar heeft de hemel zelf geen groter wellust in.

 

 

 

Daar wil, daar kan ik niets gelijken,

 

dan 't trouw, gedwee, en huislijk dier,

 

dat aan uw voeten zit te prijken; -

 

Om starende op uw oog, te smelten in dat vier.

 

Daar wens ik mij de zelfde banden

 

die ge om zijn ruige halsvlok hecht;

 

benij hem 't kussen uwer handen; -

 

en - sidder dat mijn mond het zegt!

 

 

 

1796