De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

Het aardsche jammer.^*

Wat zijt ge, ô dorre ontheisterde Aard

Met 's Hoogsten vloek geslagen?

Een schoon beplante rozengaard,
Doch, waar geen knopjen meer ontbloeit,
En waar gestaâge storm in loeit,

By woedende onweêrvlagen.

ô Gy, zoo roekeloos verbeurd,

Volzalig, heilrijk Eden!

ô Lusthof, nooit genoeg betreurd!
Wat zien wy met een wroegend hart
Te rug, van uit deze aardsche smart

Op uwe zaligheden!

Waar is er in dees wildernis,

Gegeesseld door de winden,

Waar alles leed en kommer is,
Waar dood en jammer om ons grimt,
En 't golvend leed ten hemel klimt;

Een plek van rust te vinden?

* Naklank, 121.

[p. 253]

 

Ach, ware er in die woesteny

 

In rotsspelonk of kuilen

 

Een hoekjen van ellende vrij;

 

En waar men de eindelooze plaag

 

Van immer nieuwe jammervlaag

 

In stilte mocht ontschuilen!

 

 

 

Maar neen, in dit rampzalig dal

 

Is niet dan leed en kwelling,

 

Dan stormgebruisch en donderknal,

 

Dan hageljacht en bliksemvuur,

 

En gants ontheisterde Natuur,

 

Onvatbaar voor herstelling.

 

 

 

ô Hemel, red my uit dees poel,

 

Met Uwen vloek beladen,

 

Met 't zin- en redenloos gewoel

 

Van 't ras, hetgeen zich menschen heet,

 

Maar slechts van dierlijk dwarlen weet

 

Langs steile gladde paden;

 

 

 

Zich immer roekloos wild verloopt;

 

En, van Uw macht te trotschen

 

De veiligheid eens levens hoopt,

 

Gespild in dollen wrevelmoed,

 

Om haast in d' ondoorzwembren vloed

 

Te tuimlen van hun rotsen.

 

 

 

1827.