De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

[p. 137]

God.
Na den Perzischen dichter Dschami.^*

Hy dekt hem 't hoofd die in de Nachtwaak bidt,
Verfrischt de borst die de arbeid heeft verhit;
Zijn Lentedaauw besproeit de doornestruiken
Als roos en thijm die tot genot ontluiken;
Zijn Herfstwind strooit in 't afgeworpen blad
Op 't dorrend veld een gouden Zomerschat;
Zijn lof is meer dan honig op de lippen
En balsemkracht, die borst en ziel doorglippen,
En levensaâm, die 't matte hart verheft,
En hooger dan dit aardsche zijn beseft;
Zijn adem doodt de boozen die hem haten
En waassemt gift voor die Zijn naam vergaten.
Zijn invloed is de nooituitputbre bron
Die alles laaft, die 't licht schenkt aan de zon.
Onttrekt Hy zich, geen heldre hemelvonken,
Geen dag, bestaat. In 't duister weggezonken
Valt aarde en lucht te rug in 't grondloos niet,
De toon verstomt van 't juichend Englenlied;
Maar Hy-alleen in Zijn volkomenheden
Kent wisseling, noch toekomst, noch voorleden,
Maar ongekrenkt, de zelfde, blijft en is
Oneindig, één, in Zijn geheimenis.
En wy, mijn God, wat mogen we ons vermeten
De schakeling te schenden van die keten
Waarmeê Uw hand het groot Heelal omsluit?
Wat strekt ons oog zich naar Uw hoogheid uit.
Ach, stofgewormt', wat wanen we op te stijgen!

* Oprakeling, 166.

[p. 138]

 

Ons deel is, U te aanbidden en te zwijgen.

 

ô Voed ons steeds in die afhanklijkheid,

 

Die op het uur van Uwe roeping beidt,

 

Dat Ge uit dees romp waarin wy 't lichaam sleuren

 

Ons wieken schept om t' Uwaart op te beuren,

 

En in den gloed van Uw genâ gestoofd

 

Eens juichend zien wat hier ons hart gelooft.

 

Schenk, schenk ons thands, dat we elke gift waardeeren,

 

In elk genot U kennen en vereeren,

 

In elke vlaag van wederspoed gedwee,

 

U dankbaar zijn al doet zy 't harte wee.

 

Ach geen van ons ontslipt Uwe alziende oogen,

 

Geen onzer lijdt, dan door Uw mededogen.

 

Uw hand drupt steeds van balsem waar zy wondt;

 

Well' dank alleen, geen klacht ons uit den mond!

 

Één wenk van U, één aanblik schenkt het leven;

 

Één wenk van U! en wat zou 't hart doen beven!

 

Gy hebt ons lot geregeld: in Uw hand

 

Is 't veilig; ja, ik doe geen tegenstand.

 

Gy straft, - beproeft, - en dierbaar zijn Uw slagen,

 

Gelukkig zy, die ze ook blijmoedig dragen!

 

ô Schenk ons dit; en alle leed verdwijnt,

 

Waar slechts een straal van uwe volheid schijnt

 

 

 

1826.