De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 375]

Aan mijne Filumene,
op haar geboortefeest.^*

Feestgebloemte, Hoogtijdzangen,
Mocht gy van mijn hand ontfangen

Eer gy nog de mijne waart:

Maar, ô Leven van mijn leven!
Thands heb ik u niets te geven,

Niets behield ik meer op aard.

'k Schonk u hart, en ziel, en zinnen,
'k Schonk u, wat het teêrst beminnen,

't Zuiverst lieven, in zich sluit.

Waar toe zoude ik maatzang kwelen?
Waar toe roos of telgjen telen?

Drukte dat mijn boezem uit?

Maalde dat het teêr genoegen,
Waar die boezem van mag zwoegen

In uw duurgeschat bezit?

Dat, het dankbaar heilgevoelen,
Dat ik in mijn borst voel woelen,

Waar gy bron van zijt en wit?

Schetste dat het tintlend gloeien,
Dat, het smeltend overvloeien

Van mijn ziel in uwe ziel,

Daar ik, in uw min verloren,
Verders oogen heb noch ooren,

Schoon de Hemel om my viel?

* Poëzy III, 9.

[p. 376]

 

Zulk een liefde (neen, mijn Waarde,)

 

Wordt door geen geschenk op aarde,

 

Door geen zang of toon geschetst,

 

Dan van saamgevloten zuchten,

 

Door de kuische mingenuchten

 

Aan het zwijmend hart ontprest.

 

 

 

Weg dan, welke rozenkroonen!

 

Weg dan, uitgeputte tonen

 

Van een koude Poëzy!

 

Laat ik, ô mijn zielsverlangen,

 

U aan dezen boezem prangen

 

Op dit dierbaar Hooggetij'!

 

 

 

Neem, ô adem van mijn leven,

 

't Vurigst kusjen, ooit gegeven,

 

Kus van onvervalschten gloed;

 

Kus, die op ons beider lippen

 

Beider ziel doet samenglippen!

 

Dit zij uw Geboortegroet!

 

 

 

Deze kus moet honderd jaren.

 

Zoo de Hemel ons wil sparen,

 

(Dit behoort alleen aan God.)

 

Tot op d' oever van ons leven,

 

Altijd even teder kleven,

 

En verhemelen ons lot!

 

 

 

Laat dan vreugde, laat ellende,

 

Hoe de Wareld keere of wende,

 

Samenscholen om ons hoofd!

 

Aan uw boezem aâmt het zegen,

 

Dien geen rijkdom op kan wegen,

 

Dien geen aardsch geweld ons rooft.

 

 

 

1799.