De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10
(1858)–Willem Bilderdijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 253]
| |
Troostzang.Ga naar voetnoot*Niet altijd druipt het vochtig Zuien
Van saamgepreste regenbuien;
Niet altijd giert het buldrend Noord:
Het meir laat eenmaal af van woelen;
De Zomerbranding laat zich koelen;
De kalmte drijft het onweêr voort.
Hoe lang dan zal, na zoo veel weken,
Uw oog van staâge tranen leken,
Uw hart nog bloeden, dierbre vrind?
Hoe lang, hoe lang zult gy 't verscheien
Der lieve Moeder nog beschreien,
Die ge immers door geen' rouw herwint?
ô Doe in 't eind dien storm bedaren:
Stil, stil die opgeruide baren,
Die zich verheffen in uw ziel.
De weêrspoed moog den wijze treffen,
Hy buigt, maar zal zich weêr verheffen: -
Die neêrzijgt, boog niet maar hy viel.
Zoo ziet men zwakke rozenstruiken
Het hoofd in 't mulle zandbed duiken,
Geknakt, ontworteld, uitgerukt.
Maar de Eik staat pal, verduurt de slagen
Van straffen wind en onweêrvlagen;
Hy wordt geschud, maar niet verdrukt.
| |
[pagina 254]
| |
Mijn Vriend! hoe groots, hoe billijk vloeien
De tranen die uw borst besproeien
Uit Godbehaaglijke oudermin!
Hoe billijk is die zucht van 't harte,
Die 't diep gevoel toont van uw smarte,
En welk een grootheid heeft zy in!
Wat offer waar hier toe te brengen,
Wat wijn op 't grafgesteent' te plengen,
Zoo waardig aan het overschot,
Als tranen, die zoo willig vlieten? -
En, die dat offer mag genieten,
ô God, hoe zalig is zijn lot!
Mijn Vriend, met wellust, met vervoering,
Zag ik die eerste zielsontroering,
Die nog door uwen boezem woelt. -
ô Oudermin, ô kinderplichten! -
Ja, hier voor de eerste smart te zwichten,
Wie wraakte 't immer, die gevoelt?
Mijn hart nam deel in uwe plagen.
En ach, hoe zoet is 't, leed te dragen
Met hem die zonder wroeging lijdt!
Mijn oog zag op uw bleeke wangen
Met vreugd de dankbre druppen hangen,
Der Moederlijke zorg' gewijd.
En zou het niet? - Natuurgenoten,
ô Houdt mijn hart zich ooit gesloten
Wanneer het u in droefheid ziet?
Zijn uwe rampen, uwe pijnen,
Zijn uw genoegens niet de mijnen?
Leef ik voor u, voor 't menschdom, niet?
| |
[pagina 255]
| |
En gy, Godes der eedle zielen,
Voor wie wy beide nederknielen,
Gy, Vriendschap, zuster van de Min!
Zoo immer harten samenstemmen,
Het is daar uwe banden klemmen,
En gy, gy sloot er de onzen in.
Geen Vriendschap zal de droefheid smooren,
De bange klacht ontijdig storen,
Door wreedlijk opgedrongen troost.
't Verkropte hart van rouw bevangen,
Mag aan heur' boezem lucht ontfangen
In 't zuchtjen dat het met haar loost.
Maar eindlijk, 't is genoeg der smarte
Gevierd, genoeg aan d'eisch van 't harte,
Genoeg aan dien des plichts voldaan.
Mocht Vriendschap in uw droefheid deelen,
Zy wenscht die diepe wond te heelen,
En biedt haar hand blijmoedig aan.
Mijn Vriend, wat zijn de kundigheden,
De door de kunst gekweekte reden,
Zoo ze onze driften niet bestiert?
Wat baatte u 't onvermoeibaar zwoegen
En vroeg en rustloos letterploegen,
Zoo ge aan uw' rouw ten offer wierdt.
't Is tijd, na zoo veel kwijnend treuren
Het hangend hoofd weêr op te beuren:
Dit eischt mijn Vriendschap, dit uw plicht.
Dit eischt die eigenste Ouderliefde,
Die u met zoo veel teêrheid griefde:
De Vader, wien ge aan 't harte ligt.
's Gravenhage, 1782.
|
|