De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 231]

Aan de bestuurders van het Dichtlievend Genootschap, onder de spreuk: ‘Kunstliefde spaart geen vlijt;’
By mijne ontfangst in derzelver Vergadering, den derden van Leutemaand, 1781.^*

Is 't waar, en kunt ge uw' zilvren baren,

In 't rollen door het zwalpend nat,

Die heldre zuiverheid bewaren,

Waarmeê ge uw glazen kruik ontspat?

Is 't waar; of, Alfeus, discht de Aaloudheid

De zoete droomen van haar jeugd

Ons, met onlogenstrafbre stoutheid,

Voor waarheên op, waarvan haar heugt?

ô Grijze Voedster! welke zangen,

Waarmeê ge ons 't speelziek harte vleit!

Maar, blijven we aan uw lippen hangen,

Waan echter niet, dat ge ons misleidt. -

Gy, gy voor 't minst, ô Zangbergstichters,

(Wien 't my vergund zij, eer te biên!)

Gy weet, hoe verr' de vond eens Dichters,

Hoe verr' zijn taal geloof verdien'.

Gy eischt van 't klaatrend vocht der beken,

* Verspreide Gedichten II, 180.

[p. 232]

 

Wanneer 't door moddrig veenmoer schiet,

 

Gy vordert van verloopen kreken,

 

De frischheid van het bronnat nict:

 

Gy zult geen' zuivren zangtoon vergen,

 

Van hem, wiens dichtaâr, lang verdord,

 

Uw kiesch gehoor op 't felst moet tergen,

 

Zoo dra zy opgewakkerd wordt.

 

Wat rijken stroom van dichtgedachten,

 

Wat gladden gloed van Poëzy,

 

Bleef afgeleid in diepe grachten,

 

Zijn zuivre loop, zijn klaarheid by?

 

Waar is 't verhemelte ook, hoe teder,

 

Dat door geen wrang, geen bitter ooft,

 

Dat door geen smaakverwoestend leder,

 

Zijn fijne vatbaarheid verdooft?

 

Wat hand, hoe wel, hoe doorervaren,

 

Die, om den moker krom vereeld,

 

De gants ontwende Cymbelsnaren

 

Met volle vaardigheid bespeelt?

 

Of, welk gehoor, aan maatloos krassen

 

En valschen wildzang lang gewoon,

 

Zal d' eersten faalgreep straks verrassen,

 

By 't missen van den echten toon?

 

Voor my, zoo 't needrig zangvermogen,

 

My ooit voor dezen toegekend,

 

Iets waard mocht schijnen in uwe oogen,

 

't Is al zijn vatbaarheên ontwend.

 

Een drom geestdovende oefeningen,

 

My overladend door 't gewicht,

 

Stelt paal en eindperk aan mijn zingen,

 

En kluistert me aan te streng een' plicht.

 

Gy weet, ô wakkre kunstgenooten!

 

('k Begroet u met dien dierbren naam;

 

U, die me uw zangchoor hebt ontsloten;

 

Zoo slechts uw gunst zich mijns niet schaam!)

 

Gy weet, of last van bezigheden,

 

Waar niets van 't geen naar kunstvuur zweemt

 

De minste plaats by kan bekleeden,

 

Den vrijen geest zijn vlucht beneemt.

[p. 233]

 

Gy weet - maar neen; uw zuivre tonen

 

Bewijzen 't ons, dat gy 't niet weet:

 

Denkt echter: kan de Dichtkunst wonen,

 

Waar hart, waar geest, zich-zelv' vergeet?

 

Gy zult, ô wakkre Kunstgezinden!

 

Gy zult dan in mijn kruipend lied

 

Geen grootschheid, vuur, of kieschheid vinden;

 

Maar - ge eischt van my dien kunstzwier niet.

 

Gy, schikt ge aan 't hoofd der Dichtrenreien,

 

Van 't Kunstbekronende eerbewijs;

 

Van Pindus trotsche Lauwrenmeien,

 

Waardeert elks kunst op juisten prijs: -

 

Maar ach! wat heeft u dan gedreven,

 

Om in uwe eedle Maatschappy,

 

My, schaamlen Zanger! plaats te geven?

 

Wat toch, ai zegt, wat kroont ge in my?

 

 

 

Ex tempore.