De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 212]

Aan Jonkvrouwe Juliana Cornelia, Baronesse de Lannoy;

By de teruggave van haar handschrift: ‘De ware liefde voor het vaderland,’
Van het welke Zy my, na de bekroning van onzer beider Dichtstukken op dat onderwerp, by het Leydsche Kunstgenootschap, de lezing vergund had.^*

Een woeste Thamyris, van eigenliefde dronken,

Moog, door den wierookdamp van Vriendenlof verblind,

Vermetel met den naam van Heldendichter pronken,

En wanen, dat zijn zang der Muzen zang verwint!

't Zij verr', dat ooit mijn geest tot zoo verr' zich vergeten,

Mijn oog zich sluiten zou voor eigen kunstgebrek;

Of dat een luttel roems, 't geval ten dank te weten,

Mijn lichtbegoocheld hart tot zelfgevlei verwekk'.

Neen, eedle Dichteres! 'k erken mijn onvermogen:

Het Dichtvuur, dat my blaakt, ben ik aan U verplicht;

En wilde ik, U ten hoon, op Kunstlauwrieren bogen,

Dier trotschheid waar de straf van Thamyris te licht.

1777.

* Verspreide Gedichten II, 124.