De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 207]

Gelegenheidsverzen.

[p. 209]

Aan het Taal- en Dichtlievend Genootschap, onder de spreuk: Kunst wordt door arbeid verkregen;
ter gelegenheid mijner verkiezing tot Medelid.^*

Gy die, met groenende eerlauwrieren,

Waar Pindus kruin haar roem op draagt,

Gehuld, den Throon der dichtkunst schraagt

In 't vrij gewest der Batavieren!

Hoe kwijte ik my van mijnen plicht,

Om in mijn kwijnend Maatgedicht

U 't needrig offer van mijn dankbaarheid te wijden?

Mijn geest, bezwaard door 't overwicht

Van zoo veel eerbewijs, voelt tevens zich bestrijden

Door gadelooze vreugd en schroom;

En schoon uw gunst de vrees betoom',

Hy moet zijne onmacht u belijden.

Wat vuur, wat Godheid dreef my aan

Wanneer ik me onderwond mijne onbeschaafde vingeren

Aan de elpenbeenen Luit te slaan?

Wat maalstroom? welk een wind wist my dus meê te slingeren?

Door welk een zoete toverkracht

Heb ik my-zelv' zoo verr' vergeten,

En werd ik tot dien trap van roekloosheid gebracht,

Dat ik, lichtzinnige, dat ik my dorst vermeten

Te grijpen naar de Lauwerkroon,

Apolloos telgen aangeboôn?

* Verspreide Gedichten II, 173.

[p. 210]

 

Hoe toch, hoe kon ik my beloven

 

Mijn' Mededingren in den strijd

 

Den glorierijken palm te ontrooven,

 

Verdienste toegewijd?

 

 

 

Wat toch heeft uw oplettende oogen,

 

Wat heeft uw onwaardeerbre gunst,

 

Den toetsteen van de ware kunst,

 

Gewend tot mijn vermetel pogen?

 

Was 't kieschheidmissende geluid

 

Van ruwe zangen, stout ge-uit

 

Door d'onervaren mond eens Jongelings, uw ooren,

 

Gewoon het hartverrukkend schoon

 

Der Goddelijke maat van Febus Lier te hooren,

 

En wars van d' ongebonden toon

 

Van krijschende Hyagnis zoon,

 

In staat te streelen? te bekoren?

 

Ach! daar ik dit beschouwe, doet

 

Mijn eigen stoutheid my verwondren, ja verstommen,

 

En neemt my al mijn' eersten moed.

 

Zoo staat een Wandelaar, die, op den top geklommen

 

Des Athos, de oogen nederwaart

 

Langs ruime beemden om laat zweven:

 

Hy is verbaasd; ontroerd; hy zuizebolt; en de aard

 

Beweegt zich onder hem, en dreigt hem te begeven:

 

Hy stort ten afgrond neêr, zoo niet

 

Een rijzige eik hem steunsel biedt,

 

Of een der trotsche Cederloten

 

Van Libans eeuwverdurend woud,

 

In zijn' beklemden arm beslooten,

 

Zijn' voet in 't wagglen staande houdt.

 

 

 

Uw heusheid, eedle Mecenaten,

 

Is my ter hulp in dezen nood:

 

Op zoo veel gunst, als gy my boodt,

 

Mag ik gerustlijk my verlaten.

 

Tot haar neem ik mijn toevlucht; zy,

 

Ja, zy-alleen beveiligt my

 

Voor een' gewissen val: zy sterkt mijn zwakke krachten.

[p. 211]

 

Door haar gesteund, durf ik vol moed

 

De scherpe doornen van de gloriebaan verachten,

 

Vertreden met een' vasten voet:

 

Ja, in een' fieren yvergloed,

 

Een allerheerlijkst eind verwachten.

 

En is mijn kunstelooze taal

 

Mijn ware dankbaarheid niet machtig uit te drukken

 

Door rijken zwier en woordenpraal,

 

Geen tijd zal echter haar uit dezen boezem rukken.

 

Aanvaardt alleen dees kleene krans

 

Van zonder kunst gewassen bloemen,

 

Die, schoon zy zijn ontbloot van frissche kleur en glans,

 

Zich op de geuren van welmeenendheid beroemen!

 

Het dankbaar offer, hoe gering,

 

Van een' behoeftig' Veldeling

 

Wordt niet verworpen door de Goden,

 

Om Runderspieren, Lamm'renbloed,

 

Door Rijksmonarchen aangeboden

 

Uit hunnen overvloed.

 

 

 

1776.