De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 204]

Grijzaarts bruiloftszang.^*

Wat begeert gy van den Grijze,

Jong en dartlend Huwlijkspaar,

Dat hy de oude bruiloftswijze

Zal vernieuwen op zijn snaar?

Neen, die gladde koorden sprongen,
En zijn keel is heesch gezongen,

Adem bleef hem noch geluid:

't Hart inwendig is bevroren,
Kunst en melody verloren,

Vuur en zielsgevoel ging uit.

Neen, de Jeugd mag lusten kwelen,
Lier en feestcymbaal bespelen;
Zy, zy weet van stroken, streelen,

Kusjens drukken malsch en zacht;

D'armen Grijzaart (ach!) vergingen
Al die lustherinneringen,

En zijn toon is jammerklacht.

Zingt hier, jeugdige Poëeten,
In de tuimelvreugd gezeten

Tusschen Schoonheid, Wijn, en Min;

Zwelgt met hart en mond en oogen
Zielverhemelende toogen

Van tiendubblen nektar in;

Stort ze in stoute Dichtrentonen
Als rechtaarde Febus zonen

Golvend uit op de elpen Lier,

En ontsteke, vlamme, en bruische,
Waar uw zwellende adem ruische,

Alles van geheiligd vier!

Hupple ziel en hart en aâren

* Avondschemering, 42.

[p. 205]

 

Op de golving van uw snaren,

 

Op de tokkling van uw hand;

 

Zingt wat Grijzaarts eens gevoelden

 

Eer de jaren 't vuur bekoelden

 

Dat in uwen boezem brandt.

 

Zingt (gy moogt daar wy verstommen,)

 

Van de prille jeugd ontglommen,

 

Wat den Bruiloftsdisch betaamt;

 

Wat, zoo 't frissche maagdenwangen

 

Met een blosjen mag bevangen,

 

Zoo 't geen argloos hart beschaamt!

 

Zingt die zoete zielsbetoovering,

 

Dien triomf der Minverovering,

 

Die dit zalig paar verwacht:

 

Zingt die zalvende Echtgenoegens:

 

Zingt wat jaren zuchtens, zwoegens,

 

Oplost in een enklen nacht.

 

Zingt - want ik, wat zou ik trachten? -

 

Zingt die zaligheid der nachten;

 

Mijn gestamel ware om niet.

 

Zingt dien kus vol hemelvonken,

 

Als m' elkaâr in d' arm gezonken

 

Aard en sterflijkheid ontschiet. -

 

Maar, ô neen, bedwingt uw tonen

 

(Ook de zedigheid verschoonen,

 

Eischt de Dichterlijke plicht:)

 

Zingt nochtans, gy moogt ze zingen,

 

Liefdes teedre worstelingen,

 

Maar, bestraald van schemerlicht.

 

Zingt geen murmlend lipgefluister

 

Dat de Min verschuilt in 't duister;

 

Maar verbergt de kusjens niet!

 

Voel' men ze in uw zangen klemmen,

 

En de zielen overzwemmen

 

In de tonen van uw lied.

 

Zingt dat innig kusjens mengelen,

 

Tooverlieflijk lipjenshengelen,

 

Zwelgend mond- aan mondgevlij,

 

Trekkebekkend, lustenwekkend,

[p. 206]

 

Zielen uit den boezem trekkend;

 

Hemelnektarsnoepery.

 

't Smakkend, schroevend mondtjens-tippen,

 

't Spartelen met tong en lippen,

 

't Smachtend kronklen van de lust;

 

't Kittlen, stroken, streelen, stoeien,

 

't Aâm met adem samenvloeien,

 

't Blaakrend, brandend zieldoorgloeien

 

En in laaie vlam verschroeien

 

Van den Minnaar en zijn Bruid,

 

Wen zy, ziel aan ziel geklonken,

 

Smelten in verëende vonken,

 

Barstende oog en boezem uit: -

 

Vonken die gebeent' en spieren,

 

Hart en ademtocht doorzwieren,

 

Tot zy ademtocht en bloed

 

Doen verteeren in den gloed,

 

Om met onbeschrijflijk hijgen

 

Van op één gekleefde borst,

 

Ongevoelig weg te zijgen

 

In de nooit geleschte dorst;

 

Als de zielen langs de lippen

 

In elkander overglippen,

 

En met uitgeputte kracht,

 

Zwemmend, domplend in een weelde,

 

Die nooit zintuig zich verbeeldde,

 

't Hart naar stervensrust versmacht.

 

Ach! dien waren toon te treffen

 

Eischt een levendig beseffen,

 

Door een brandend hart gestookt;

 

Eischt een taal van vuur en leven,

 

In verrukking uitgedreven,

 

Door geen ouderdom verrookt.

 

Neen, des Grijzaarts stijve vingeren

 

Kunnen gloed noch vonken slingeren

 

Uit zijne afgespeelde Lier:

 

Dichterlijke Jongelingen,

 

't Koomt u toe, de Min te zingen;

 

Grijze hairen, wijkt van hier!