De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 188]

Erastes
by 't verlies van Lizes hairlok.^*

Wat schat was my die lok uit Lizes blonde vlechten,

Eens slingrende om haar hals en zwoegende op haar borst,

Die eeuwig op dit hart, dit kloppend hart, moest hechten,

Dat immer tranen eischt, en naar verlichting dorst!

ô Hairlok, waar mijn ziel op wegsmolt door mijne oogen,

En met het bloed bedrupt dat in die tranen vloot!

Die tranen, die geen tijd, geen afstand, op kon droogen,

Waarin geheel mijn borst uit barstende aders schoot!

Of zou geen hartebloed langs brakke kaken leken,

Daar, ieder oogenblik met elken boezemzucht

Het saamgekrompen hart dien boezem uit wil breken,

En bloed en ademtocht naar uitgang zoekt en lucht?

Ach, weinig is de smart waar waterdrupplen rollen;

Maar, wiesch hun zilten stroom die sprenkels in zijn vloed,

Ik heb een purpren beek op 't heilig pand zien stollen,

En nooit vloeide één altaar van meer gewillig bloed.

ô Troost! dit offernat op 't dier geschenk te plasschen,

Uit eigen ingewand en nooit ontreinde bron!

In d'uitgeplengden stroom dat overschot te wasschen

Van alles wat me op aard ooit dierbaar wezen kon! -

Of, als 't geweld der smart die tranen zelfs verstikte,

En 't overwelmd gevoel een zweem van kalmte ontfing,

Wat was de tooverkracht die 't, stervensreê, verkwikte?

Wat was 't, waar ieder uur geheel mijn ziel aan hing? -

ô Hoe verrukte 't my, dat tederste aller panden

In 't eenzaam, reis op reis te ontwikklen op mijn kniên!

Te aanbidden met den mond! te stroken met de handen!

* Nederlandsche Muzen-almanak 1824, 207.

[p. 189]

 

En 't offer van mijn ziel al kussende aan te biên!

 

Nu, 't met een speelschen zwaai als tot een snoer te strengelen,

 

En dan, naast één gespreid, te vormen tot een lint;

 

Dan, honderdmaal verdeeld, weêr in elkaâr te mengelen,

 

Om aan der vingren spits te kronklen in den wind!

 

Den morgenzonnestraal op 't blinkend goud te vangen,

 

Waarby geen amber haalt in keurlijkheid van gloed!

 

En dan, met nieuwe drift aan de eigen borst te prangen,

 

Waarin de onheelbre wond, en zonder stelping, bloedt! -

 

Helaas! waar is die schat, waar is die troost gebleven,

 

Mijn eenig heil op aard sints Lize my ontviel!

 

Nu voel ik andermaal die lieve weêrhelft sneven;

 

Nu, wat my over was van de afgescheurde ziel! -

 

Thands zult ge, ô dier kleinood, my niet in 't graf verzellen,

 

En sieren met uw glans mijn afgeteerd gebeent';

 

Aan 't late Nageslacht de wanhoop niet vertellen

 

Van die om Lizes min zich-zelv' heeft afgeweend.

 

Het lot had me in zijn vloek dit uiterst dan beschoren!

 

De laatste vezel-zelf van mijn bestaan brak af!

 

'k Heb alles, 'k heb op nieuw mijn eenigst goed verloren

 

Met wat me in 't ijslijkst wee nog kracht tot doorstaan gaf.

 

Ach, daar het zee-gegolf ons beider asch verdeelde,

 

Zoudt gy me in 's aardrijks schoot geheel mijn Lize zijn!

 

Ook in 't vergane stof waarmeê de stormwind speelde,

 

Bleef nog een deel van haar zich menglen onder 't mijn!

 

Maar, leven beide en dood! 't is alles thands verdwenen,

 

Wat dood en leven nog verdraaglijks overhield.

 

Geen troost, geen klacht dan meer! geen tranen om te weenen!

 

Verplet me, ô Hemelmacht, en zij mijn stof vernield!