De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 153]

Bruilofts slotzang,
Na vele andere.^*

Claudite jam rivos, pueri, sat prata biberunt.

Vir gilius.

De Zangbeurt werd vervuld, de Feestdisch doofgezongen.

Wat vraagt men van een Luit, reeds meer dan half gesprongen,
Nog nieuwe klanken tot vermeerdring van 't gerucht,
Terwijl een minnend paar naar stiller weelde zucht?
ô Dichters, leert in 't eind ook andre maat bewaren,
Dan daar de Cythertoon in huppelt op uw snaren.

Genoeg gezongen! Ja te veel reeds: gy mijn Luit,

Vermoei gy 't oor niet meer van Bruidegom en Bruid!
Ook Zang en Poëzy moet hier voor hooger zwchten:
Dit nachtuur is gewijd aan eindloos dierer plichten
Dan 't trillen van het koord dat op de dichtlier spant.
Gelieven, neen, uw plaats is 't huwlijksledikant!
Dit toeft u. - Feest en boert, heel 't aardrijk gaat verdwijnen;
Een nieuwe wareld wenkt uit gindsche tentgordijnen,
En roept u tot de dienst van Pafos heiligdom.
Ga, tedere, aan de hand van uwen bruidegom
Den drempel zoeken, die, met verschgeplukte rozen
Bedekt, uw voorhoofd trotscht, gelijk ik 't thands zie blozen:
Vertrouw u in zijn arm! En gy, die haar geleidt,
Ontzie in 't maagdlijk hart die schuchtre zedigheid.
Voor 't eerste waagt zy zich op de onbekende baren,
Aan 't hobblen van de boot. - ô Doe heur angst bedaren!
Hier is geen schipbreuk (neen, lief Bruidtjen,) by 't geklots
Te duchten. 't Hulkjen vindt, al spleet het op een rots,
De haven van 't vermaak, der frissche jeugd ontsloten.
Gelukkigen, treedt toe, en kent u Echtgenooten!
De voorhang schudt alreê, en noodigt u op 't zoet
Dat ze in haar schaduw bergt, die 't aangestoken bloed
Moet koelen van de vlam; maar, door haar meer te ontsteken.

* Nieuwe Dichtschakeering I, 193.

[p. 154]

 

De sponde kraakt en roept; aanvaardt dit heuchlijk teeken!

 

Gaat, treedt op 't wolkig dons den huwlijkshemel in;

 

Versmelt van weelde en lust in 't worstlen van de min;

 

Geen strandschelp kleef zoo vast als 't schroeven van uw lippen,

 

Waar ziel en ziel door een, en weêrzijds overglippen

 

In kussen, van de min met nektar overdaauwd,

 

By 't murm'lend duifgekir waarmeê de wellust flaauwt.

 

Geen veil omkluistre en klemm' als uw gestrengelde armen,

 

Die by de ontvloten ziel de omvangen borst verwarmen,

 

In 't machtloos zwoegen en vermenglen van u-zelf.

 

Gaat, vreest de nachtlamp niet, die wacht houdt aan 't ge welf:

 

Ze is argloos; en wat nood, al zag zy door de reten?

 

Wanneer de dag verrijst, is ze alles weêr vergeten.

 

Zoo 't lieve bruidtjen-zelv 't niet uitbrengt binnen 't jaar,

 

't Geheim is veilig, en geen klappaart kraait er naar.

 

 

 

Maar neen, waartoe 't geheim by zulk een zegepralen?

 

Blink, kroon des Bruîgoms, blink! de zon moet u bestralen!

 

Haar kring voleind' niet, of de blij verwonnen Bruid

 

Drukk' haar gemaal aan 't hart, verdubbeld in een spruit,

 

Die, in vernieuwde kracht, twee stammen doet herbloeien!

 

De zuivre Moederbron moet op zijn lippen vloeien

 

En storten vlekloos bloed by 't eerst gebruisch van 't hart

 

In de aadren, bevende van zoete levenssmart;

 

Geen vreemde en valsche melk, van uit oneedle borsten

 

Gestroomd, en om wier roof een jammrend wicht moet dorsten!

 

De vloek verzell' hem niet by 't uur van zijn geboort',

 

In 't kermend mondtjen van de onnoozelheid gesmoord,

 

En hale uw eersteling, by laaggeneigde tochten,

 

De hemelwraak op 't hoofd, en de oneer in de vochten!

 

Neen, zij hy Vaders ziel en Moeders bloed geheel:

 

Eens derden aandeel in uw stamzoon waar te veel.

 

 

 

Nog eens! vaartwel, en viert de feestnacht, u geschonken!

 

Wy - zien u starend na, van uw verliefde vonken

 

Doortinteld tot in 't hart: Maar, uitgeblaakt papier,

 

Doorweemle ons de ijdle vonk, ons tonder vat geen vier.

 

 

 

1818.