De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 122]

Aan Cinthia.
Na Propertius.^*

Dit somber oord voor 't minst zal geen geheimen krenken,

Het Westerkoeltj' alleen is meester van dit woud:

'k Mag hier 't aâmechtig hart een vrijen doortocht schenken,

Zoo echter 't eenzaamst bosch een zuchtjen is vertrouwd.

Van waar, mijn Cinthia, zal ik mijn klacht beginnen?

Van waar de jammerklacht om mijn versmaden gloed?

Ach! eenmaal schatte ik my volzalig in 't beminnen,

En nu is 't gruwzaamst wee, by 't gene ik doorsta, zoet.

Wat misdrijf, welk vergrijp deed me al uw gunst verbeuren?

Heb ik eene andre maagd mijne offers toegebracht?

Zoo waarlijk moet me uw haat het kwijnend hart verscheuren,

Als eene, eene eenige ooit, me uw hardheên heeft verzacht!

Neen, schoon me uw wreedheid ook het recht geeft, wraak te nemen,

Zoo verr' kon nooit de drift van mijne gramschap gaan,

Dat ik door eigen schuld me uw liefde zoude ontvreemen,

Of uw aanbidlijk oog om my in tranen staan.

Of is 't misverwd gelaat geen teeken van mijn blaken?

En duidt mijn drijvend oog mijn gantsche ziel niet aan?

Gy, zo de kracht der min ook boomen weet te raken,

Gy, beuken, tuigt voor my, en dichte lindenblaân!

Hoe dikwerf klonk uw naam door 't wederklinkend lommer,

En staat hy, Cinthia, op schors by schors gesneên!

Ach! wat verwekte uw smaad me al eindelooze kommer,

Alleen uw deur bekend en killen dorpelsteen!

'k Heb alles lijdzaam, wat uw trots beval, verdragen,

En nooit dan 't kunstloos hart in 't klagen uitgestort.

Wat winne ik? dat me in 't woên der felle wintervlagen

* Mengelpoëzy I, 221.

[p. 123]

 

De naakte en ruwe grond ter harde rustplaats' wordt;

 

En dat ik, welk beklag my vloeie van de lippen,

 

Voor 't vooglenchoor-alleen mijn jammertonen sla.

 

Maar, wees vrij wreed! - En bosch, en onbewoonde klippen

 

Weêrgalmen onvermoeid den naam van Cinthia.