De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 84]

Aan Lucinde,
by 't ontvangen van twee bloemteekeningen van hare hand.^*

Een kleen geschenk van frissche Lentebloemen,

Gestrengeld door een lieve Maagdehand,

Was steeds een gift, by Koningen te noemen,

En meer geacht dan goud of diamant.

Ja, 't eêlst gesteent der trotsche tullebanden,

Om 't fiere hoofd des Oosterlings geplooid,

Heeft glans noch gloor by Floraas lustwaranden,

Als 't Lentekleed het lachend aardrijk tooit.

Maar, lieve Maagd! ô Onder alle bloemen

De schoonste bloem die immer plukker wacht!

Hoe zal ik u, en hoe de gift volroemen,

My van uw hand zoo glansrijk toegebracht!

My toegebracht? Ach, uit geen bloemvalleien,

Waar Zefirs aâm met blad en bloesem speelt,

Gezocht, geplukt, om tot een krans te breien;

Maar door uw hand op 't blank papier geteeld!

Aan uw gebloemt' heeft nooit het dartle zuigen

Der vuige Wesp, zijn zuiverheid ontroofd; -

Geen hagelbui, zijn stengels om doen buigen;

Geen heete lueht, zijn frisschen gloor verdoofd. -

't Zal versche bron noch luwe schaduw derven;

Maar Zomergloed en Wintervorst weêrstaan;

In staâgen bloei, met onverschoten verven,

En door geen bui geplonderd van zijn blaân.

Bloemschepperes! Gy, die in Kunstvermogen

Met Flora strijdt en haar de palm ontjaagt,

* Mengelpoëzy I, 219.

[p. 85]

 

Den Hemel in uw hartdoorstralende oogen,

 

En in uw hand de blijde Lente draagt!

 

Wat roemt men my de trits Bevalligheden,

 

En 't veldgebloemt, ontloken op haar tred?

 

Gy, meer dan zy bevallig, aangebeden,

 

Een bloem ontspruit waar gy de vingers zet.

 

Uw lieve hand, volleerd in zoo veel kunsten,

 

Die harp en luit, penceel en Dichtpen paart,

 

Hoopt my dan op met uwe onschatbre gunsten,

 

Mijn teder hart zoo ongelijkbaar waard!

 

ô Laat my haar aan deze lippen drukken,

 

Uit dankbaarheid en eerbiedvol ontzag,

 

En zeggen: Zalig hy, dien 't eenmaal zal gelukken,

 

Dat hy die hand de zijne noemen mag!

 

 

 

1796.