De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 35]

Angst.
Aan Odilde.^*

Mijn rijtuig voert my heen door ruwe wintervlagen,

Terwijl my 't stormend weêr door de ooren giert en ruischt.

En klettert op 't verdek van mijn' geschokten wagen,

Die op 't geklap der zweep door stroomen waters bruischt.

De weg spoelt voor my weg in breede regenplassen,

En slurpt het stortend vocht in d' ingezakten grond;

En 't oog ziet nergens heen dan drassige moerassen,

Waar kortlings 't zomergras op frissche weiden stond.

De hoef der rossen zinkt door 't veenmoer tot de hielen,

En klinkt niet meer maar kletscht in 't doorgeweekte hal:

Het voertuig klieft den klei, die vastzuigt om de wielen,

Helt over tot zijn' as, en dreigt my met den val.

'k Ontzette' my gewis, indien ik iets kon denken,

Dan u, die waar ik trek, mijn hart aanwezig blijft;

Dan de angst, die, om mijn reis, zich teekende in uw wenken;

En 't siddren van uw' arm, my om den hals verstijfd.

Aanminnige, ach! van waar dat schrikbaar geestberoeren?

Wat voorspook van gevaar beheerschte u op dien stond?

Wat gruwde uw ziel voor 't uur, dat me uit uw' arm moest voeren?

En waarom stierf 't vaarwel op uw' bestorven mond?

Mijn dierbre! honderdwerf heb ik uw zij' begeven,

Om de onschuld, waar zy leed, door 't rechtspleit voor te staan:

Maar nooit voelde ik uw' mond dus op mijn lippen beven,

Maar nooit, uw teder hart met zulk een onrust slaan.

Wat naakt ons? welk een nood zoude ons den schedel treffen?

Wat aakligheid, wat schrik, wat ijzing slaat me om 't hart?

My dunkt, ik zie u 't oog van angst ten hemel heffen,

* Odilde, 33.

[p. 36]

 

De wangen nat bezwalkt, en 't hoofdhair gants verward!

 

Ik zie u radeloos de handen samenwringen,

 

Verwoed voor 't voorhoofd slaan en kloppen op de borst:

 

De losgerukte vlecht om hals en schouders springen,

 

En 't zuiver boezemschoon door traan op traan bemorst!

 

Dit denkbeeld volgt me alom, staat eindloos voor mijne oogen;

 

'k Verdruk 't, het komt weêr op, en maakt mijn zinnen buit:

 

't Vermeestert, 't sleept my weg: ik wil uw tranen drogen,

 

Schiet toe, en strek me, als woest, naar uwe omhelzing uit.

 

'k Grijp toe, en vat de lucht, die uitwijkt aan mijne armen,

 

Herken 't bedrog van 't hart, doch des niet meer gerust;

 

En 't snorren van den wind wordt in mijne ooren, kermen;

 

De regen, reutlend bloed, dat om my henen gutst!

 

Het zelfde beeld keert weêr, en 'k hoor uw boezem schreien!

 

Ik ijs, en poog mijn hart van 't schriktafreel te ontslaan.

 

'k Laat een gedwongen oog door 't wolkgespansel weien;

 

't Zweeft om, en wordt bepaald door gindschen Oceaan.

 

'k Hoor, dunkt my dan, den storm met nieuw gebulder loeien;

 

De golven, 't schuimend hoofd verbrijzlen op een rots:

 

Het opgezette bloed brengt flux mijn brein aan 't gloeien,

 

En 'k zie, 'k gevoel me er by, en midden in 't geklots.

 

Dan wordt mijn koets een boot, en zwarrelt door de baren,

 

Van golf op golf bestookt, naar vrykeur van den wind.

 

Dan stroomt my 't bloed terug, en stalt het in mijne aâren:

 

Dan voelt mijn hart u weêr, en hoe het u bemint.

 

Dan grieft, dan moordt het zich door duizenden verwijten;

 

En ziet in elke golf den dood, die op my grimt;

 

Op de eerste, op elke klip, mijn kiel in stukken splijten:

 

En geeft het op aan de angst, die hoog en hooger klunt.

 

't Vertwijfelt aan 't behoud, aan uwe tederheden,

 

Zich-zelf, zijn eigen min: en grouwelt van 't bestaan:

 

't Schreit aarde en hemel toe, en siddert van zijn beden;

 

En, moede en ademloos voert mijn gespan my aan.

 

 

 

Op een rijtuig.