De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 32]

Aan Odilde,
ter verjaargety van hare zuster.^*

Zou mijn hand uw lieve zangen,
Lieve schoone, niet vervangen

Op uw minnelijke beê?

Zou uw stem my niet verlokken,
Om de snaar op nieuw te tokken,

Die de rust reeds roesten deê?

Dierbre, neen; ik volg uw tonen,
Om het waardig hoofd te kroonen,

Aan uw zusterhart zoo waard.

'k Zal mijn Luit met bloemen sieren,
Om een feestgety te vieren,

Na uw feest, het schoonst op aard.

Zou mijn zang niet welig rijzen,
Daar wy schoonheid eer bewijzen?

Daar hy voor verdienste klinkt?

Zou mijne aâr niet welig vloeien,
Daar het vuur haar brengt aan 't gloeien,

Dat in uwe lonken blinkt.

Zou, ô adem van mijn leven,
Zou de kunst geene offers geeven,

Die het hart zoo willig biedt?

Neen, het onbegrensd vermogen
Van uw algebiedende oogen,

Dierbre, lijdt dien weêrstand niet.

* Odilde, 28.

[p. 33]

 

Willig klinken luit en snaren,

 

Om zich aan uw' zang te paren.

 

Willig? - Ach, wat zeg ik? Neen. -

 

Ja, ze erkennen uw bevelen;

 

Maar de klanken die zy spelen,

 

Zijn voor u, voor u-alleen.

 

 

 

Zou mijn hand met welbehagen

 

Elders offers kunnen dragen,

 

Daar het harte niet in deelt?

 

Of zou zich dat hart vermeten,

 

U een' oogwenk te vergeten,

 

Daar het aan uw zijde kweelt?

 

 

 

Zou het schoonheid kunnen eeren,

 

Kunstverdienste of geest waardeeren,

 

Dan, die u-alleen versiert? -

 

Neen, waar ooit mijn Cyther trilde,

 

't Was alleen voor mijn Odilde,

 

Dat zy aangetokkeld wierd.

 

 

 

Laat de Dichterlijke reien

 

Welverdienden roem verbreien!

 

'k Ben van allen lofzang schuw.

 

Eene leeft er, die ik roeme,

 

Die ik ongelijkbaar noeme;

 

'k Heb geene oogen dan voor u!

 

 

 

Wat toch had op 't ruim der aarde

 

Voor een hart de minste waarde,

 

Dat uw edel hart verstaat?

 

Dat in u zijn Al mag minnen?

 

U, die tevens ziel en zinnen

 

In zoo dierbre boeien slaat?

[p. 34]

 

Waarde? - Daar uw toovrende oogen

 

Een waardy aan hechten mogen,

 

Dat-alleen bezit waardy!

 

Dit 's de hoogste prijs op aarde.

 

Dit, de hoogstbegeerde waarde;

 

En de heiligste voor my.

 

 

 

Hoe dan! daar uw Poëzye

 

Op dit heuchlijk Jaargetye

 

Liefelijke bloemen strooit,

 

Kan mijn hart zich daar onttrekken,

 

't Outer offers te verstrekken,

 

Door uw lieve hand getooid?

 

 

 

Neen, ik voeg mijn hartebeden

 

Om de dierste zaligheden

 

Met de wenschen van uw ziel.

 

Dat ze saam ten Hemel steigeren,

 

En geen Godheid kan ze weigeren,

 

Die de oprechtheid steeds geviel!

 

 

 

'k Zal ze voor Haar' zetel brengen.

 

En met zuivre zuchten mengen:

 

Maar leg gy, geliefde Maagd,

 

Dit mijn kransjen aan de voeten,

 

Die ge als zuster gaat begroeten!

 

Zalig, zoo 't om u behaagt!