De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 23]

Aan Odilde,^*
In andwoord op een onbeschreven papier, my by wijze van een' brief gezonden.

Ik versta u, dierbre schoone,

Eedle, Goddelijke maagd!

'k Lees in dat voortreflijk harte,

Dat ge in d' open' boezem draagt.

Ik versta u: - onbezoedeld,

Zuiver, vlekloos, als dit blad,

Is uw hart -, het allerschoonste,

Dat ooit schoone ziel bezat.

Onbezoedeld: - door geen denkbeeld

Van oneedlen lust geroerd,

Als bedorvene verbeelding

Soms in dartle zinnen voert.

Zuiver: - kalm, zich-zelf in alles

En ten allen stond' gelijk;

Als het effen vlak der stroomen,

Glad gekemd door 't eêlst muzijk!

Vlekloos: - vrij van wreevle driften;

Vrij van al wat schuldig heet;

't Englendom gelijk in blankheid,

Dat van geen bevlekking weet.

Onbezoedeld, als het binnenst

Van uw toegezonden blad,

Is het binnenst van uw harte,

't Schoonst dat schoonheid ooit bezat.

Zuiver, als dit onbeschreven,

Als dit hagelwit papier,

Is het hart in uwen boezem,

Billijk op zijn onschuld fier.

Vlekloos, als dit zwijgend teeken,

Daar uw meening zich door uit,

* Odilde, 9.

[p. 24]

 

Is dat hart in al zijn plooien,

 

Is die borst, die 't in zich sluit.

 

Vlekloos! zuiver! onbezoedeld! -

 

Ik herhaal het, Hartvriendin!

 

Ja, zoo hebt ge 't my doen kennen:

 

Loutere onschuld heeft het in. -

 

Loutere onschuld -! ô Aanbidbre!

 

Welk een monster, die dat goed,

 

Die dien schat er aan ontweldigt!

 

Wee den onmensch, dit dat doet!

 

Wee den snoodaart, den verwaten',

 

Wiens verleidend kunstbeleid

 

Afgerecht op zielverderving,

 

Aan die onschuld lagen spreidt!

 

Wee den mond, d' onzaalge lippen,

 

Uit wier al te vrije taal

 

In uw borst een zaad mocht wortlen,

 

Waar zy bang door adem haal!

 

Wee de hand, wier schaamtloos dartlen

 

Uw verbeeldingskracht besmet

 

Door onkuische hersenbeelden,

 

En uw ziel in onrust zet!

 

Wee, ja drie- en honderdvoudig!

 

Wee dat diepverpest gemoed,

 

Dat die kalmte u tracht te onttrekken,

 

Die u de onschuld aâmen doet!

 

Schoone! ja, ondenkbre weën,

 

Storten op dat schuldig hoofd

 

Duizendduizendwerf verdubbeld,

 

Dat uwe onschuld u ontrooft!

 

Deugd, het wezen van uw wezen,

 

Haar, waar ge in, en door, bestaat,

 

Die in uwen boezem ademt,

 

In uw kloppend harte slaat;

 

Haar, die ik in u aanbidde,

 

En, had ik haar nooit gekend,

 

In u leeren zou te minnen;

 

Haar is de onschuld ingeprent.

 

Zy draagt dien gewijden stempel

[p. 25]

 

Op uw blozend voorhoofd om,

 

Licht en schittert uit uwe oogen,

 

Heeft uw hart ten heiligdom.

 

Gaat, ontziet het, Ongewijden;

 

Wijkt, weêrhoudt uw' stouten tred,

 

Eer de straf dier heiligschennis

 

U den snooden kruin verplet!

 

Wijkt -! Ook gy, mijn wufte zinnen,

 

Zoo ge u-zelven ooit vergeet,

 

Zoo gy 't immer zoudt belagen,

 

Wijkt, of vindt de wraak gereed!

 

Lippen, oogen, handen, vingren,

 

Tong, en boezem, hebt ontzag!

 

Wees vervuld van heilgen eerbied,

 

Al wat hier genaken mag! -

 

Maar wie nadert hier dan veilig,

 

Wie ontwijdt dit outer niet,

 

Als hy hier zijn hulde neêrlegt,

 

Hier zijn tedere offers biedt?

 

Liefde, - teedre, ware liefde,

 

Die en deugd en onschuld is!

 

Zy mag alles, heiligt alles,

 

Zonder misdrijf voor zich-zelve,

 

Zonder 's braven ergernis.

 

 

 

1784.