De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Opwekking.^*

Bloemen op den weg gestrooid!

Zij het leed vergeten!

Ach, hoe kort een levenstijd

Is ons afgemeten!

Heden ziet ge op 't Lenttapijt,

't Hupplend knaapjen zwaaien:

Morgen reeds zal d' avondwind

Op zijn grafjen waaien!

Heden zal de jonge bruid,

Voor het outer blozen:

Morgen stalt haar 't jeugdig bloed!

Weg zijn 's levens rozen!

Smaak dan, stervling, 's levens heil

Dat U God wil schenken,

Tot de dood die alles rooft,

U ter rust zal wenken.

* Poëzy (van Vr. k.w.b.), 118.

[p. 463]

 

Laat geen zoete nachtegaal

 

Onbeluisterd zingen;

 

Wekk' u 't schaapjen op tot vreugd

 

Door zijn dartlend springen!

 

 

 

Speelt eens op uw grafgesteent'

 

't Vrolijk weeldrig wichtjen,

 

Dan verrukt de lach niet meer

 

Van zijn aangezichtjen.

 

 

 

Mag de blozende eglantier

 

't Graf met bloeisem dekken,

 

't Zal den sluimrer in het graf

 

Tot geen wellust strekken.

 

 

 

De avond stort verkwikbren daauw

 

Op het gras der graven:

 

Maar die weldaad der natuur

 

Mag geen dooden laven.

 

 

 

't Lieflijk koelend windtjen zweeft

 

Langs de zerken henen;

 

Maar zijn adem fluistert niet

 

Door de kerkhofsteenen.

 

 

 

Alles is voor hun te niet

 

Die in de aarde rusten:

 

's Levens vreugde ging voorby

 

Met genot en lusten!

 

 

 

Uit het Hoogduitsch,

 

1813.