De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Het neêrgeslagen roosjen.^*

Veracht, ô Wandelaar, 't onschuldig roosjen niet,

Dat, door den stormwind neêrgeslagen,

Ten prooie aan felle dondervlagen,

Zich wars toont van het licht en 't Zonnegoud ontvliedt;
ô Wandelaar, veracht dat needrig roosjen niet!

* Poëzy (van Mr. w.b.) II, 214.

[p. 429]

 

Maar als het ligt en kwijnt, als wilde en kon 't niet sterven,

 

Te veel door 't woeden van de stormen afgemat,

 

Te schaars met d' eedlen drop des Hemeldaauws bespat,

 

Om niet door dat gemis en geur en bloei te derven,

 

(ô, 't Loont uw zorgen weêr) behoud het voor 't verderven,

 

Maar, Wandelaar! - vertreed het teedre roosjen niet.

 

 

 

Neen, als gy 't, zwoegens moê, naar de aarde ziet gebogen,

 

Toon dan een hart van mededoogen,

 

En beur haar 't hangend hoofd weêr op.

 

Zy voedde geen vergift in heur te zachten boezem,

 

't Geen immer het verderf bewerkte van heur bloezem:

 

Ach! zwakheid was alleen haar deel. -

 

ô Wandlaar, wil het haar niet wijten,

 

Dat haar de stormen nedersmijten,

 

Noch krenk heur neêrgebogen steel.

 

 

 

En, mocht uw oog een traan van medelij' ontvloeien,

 

ô Wil dien op heur boezem sproeien,

 

Zoo dringt hy tot in 't hart der knop.

 

Een traan, dien liefde en deernis vormen,

 

Wordt, waar de winden hevigst stormen,

 

Een balsemende Hemeldrop!