De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

[p. 339]

Aan Hare Majesteit,
By de herstelling van prinses Marianne uit hare krankte in 1821.^*

Niet aan den voet van Neêrlands Koningin,

Op 't Rijksgestoelt' met Vorstenpracht omgeven;

Neen, tot het hart van willems Gemalin,

Door deugd nog meer dan Vorstlijk bloed verheven: -

Niet met den toon van 't luide feestgewoel,

In d' algemeenen galm der vreugd verloren;

Maar uit een hart vertederd door 't gevoel,

Waagt thands mijn stem den Hofwand door te booren.

Of zou een ziel, door moedervreugd en smart

Geslingerd als de golf in stormgetijden,

Niet deelen in 't beklemmen van uw hart?

Niet in de vreugd, gevolgd op zoo veel lijden?

Doorluchte Vrouw! - ô Ja, het geen gy leedt,

Is my bekend die telg op telg moest derven;

Ja, 't wee dat u den boezem open reet,

Vernieuwde my het schouwspel van hun sterven.

Geen Vorstenrang, geen flonkrend throonfluweel,

Heeft iets dat u die angsten kon verzachten,

Die moeder zijt, en moeder zoo geheel,

In trouw beproefd en Kristlijk plichtbetrachten.

Geen hart zoo koel, dat niet, met u verplet,

Met u gevreesd, gehoopt heeft, en - gebeden!

Heel Neêrland is in 't stille zielsgebed

Voor 's Hoogsten throon vertrouwend opgetreden.

Uw lijdzaamheid, uw onderworpen wil,

Uw moedersmart vond daar omhoog erbarmen;

De Hemel wenkte, en 't woest verderf stond stil,

* Gedichten, 124.

[p. 340]

 

En liet den prooi ontzinken aan zijne armen.

 

Dacht ik me u soms by de aangebeden spruit

 

In hijgende angst en nooit bevredigd staren,

 

Ik weet het, wat die doodsangst in zich sluit,

 

En hoe zy 't bloed dan stolt in hart en aâren!

 

ô Ware er dan in zulk een uur van smart

 

Geen hoop op hem die heerscht op dood en leven; -

 

Geen hooger stem voor 't scheurend moederhart

 

Dan wat deze aard en wat ze omvat, kan geven: -

 

ô Ware er dan geen zetel ginds om hoog,

 

Waarvoor ze in nood vertrouwend neêr kon knielen; -

 

Geen Redder, waar nooit droeve henen vloog

 

Of voelde 't hart met moed en troost bezielen; -

 

Wat wierd van haar die 't telgjen lijden ziet

 

Waarin zy leeft, waarin zy zich voelt sterven!

 

Ach! waar ooit dolk eens stervlings borst doorstiet,

 

Dees wreede smart waar wreeder duizendwerven.

 

Maar de Almacht zendt haar reddende Englen neêr;

 

Geloof en hoop vond in Haar oog ontfermen:

 

Geen tranen toen dan vreugdetranen meer!

 

Zy schonk het kind zijn oudren weêr in de armen.

 

 

 

* * *

 

 

 

Luik thands weêr op, geliefde Lentebloem!

 

Herneem op nieuw gezondheids rozenkleuren;

 

Groei als voorheen, uw Oudren lust en roem,

 

Na 't bangste wee en pijnlijkst hartverscheuren!

 

Gezegend zij u-zelve 't bang gevaar,

 

Doorworsteld op den wenk des Albehoeders!

 

Gezegend zij de smart, hoe plettrend zwaar,

 

Die 't voorbeeld schonk der tederste aller moeders!

 

Vergelde uw heil, uw voorspoed en uw deugd,

 

Haar duizendvoud de tranen die zy plengde;

 

En 't leven strekk' tot haar onstoorbre vreugd,

 

Dat de Almacht u op haar gebed verlengde!

 

Het Hollandsch hart dat Deugd steeds hulde biedt,

 

Staart op den throon, haar thands ten wijk verkoren,

[p. 341]

 

En 't rijpend kroost dat op dat voorbeeld ziet

 

Zal eenmaal weêr aan God en deugd behooren. -

 

 

 

* * *

 

 

 

Verheven Vrouw! plante uw geliefde spruit

 

Den zegen voort dien wy in U genieten;

 

En tot Gods hand (eerst spade) uwe oogen sluit',

 

Doe ze U geen traan dan die van vreugd ontvlieten!