De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Aan onze geliefde vrienden Tydeman.
In hunne nieuw betrokken woning.^*

Neen de smart verkoelt geen boezem

Wien de bron der Godsdienst vliet;

De eeuwge Wijsheid doe ons weenen,
't Hart voor elk genot versteenen,

Dit bedoelt haar goedheid niet.

Wien het lijden strekt tot zegen,

Voelt zich 't harte toch ontgloord

Als hy andren ziet genieten
Wien Gods zegen toe mag vlieten,

Schoon de smart zijn borst doorboort.

* Mnemosyne VII, 321.

[p. 327]

 

Wee hem, wien slechts eigen voorspoed

 

De eenge bron is van genot!

 

Wat zal de onspoed hem verzachten

 

Waar, waar zal hy troost verwachten,

 

By den omkeer van zijn lot?

 

 

 

Vloeit de kristallijnen bronaâr

 

Onuitputbaar voor ons oog,

 

Wie, wie zal den duur bepalen?

 

Stort zy heden zilvren stralen,

 

Morgen is haar oorsprong droog.

 

 

 

Wel hem, die het zoet der vriendschap

 

In zijn beker mengt, en proeft!

 

Wel hem, die in 't heil van vrinden,

 

In hun toespraak, troost mag vinden

 

Als hy steun in 't leed behoeft!

 

 

 

Wel hem die voor vrienden welvaart

 

De Almacht, als voor eigen, eert,

 

En de gunst, hun toegevloten,

 

Als een zegen, zelf genoten,

 

Met een dankend hart waardeert!

 

 

 

Is ons de aardsche kelk zoo bitter;

 

Moog hy velen zoeter zijn!

 

Liever, zoo ten boôm gedronken,

 

Dan een drop daar in geschonken

 

Van des warelds zwijmelwijn!

 

 

 

Blijve u 's levens kelk, Geliefden,

 

Van des hemels zegen zoet!

 

Biê hy nooit uw' mond iets bitters!

 

Ach, ook 's Hemels gunstbezitters

 

Drenkt hy soms met tegenspoed.

[p. 328]

 

Moogt gy hem eerst spade leêgen,

 

Met den zegen van omhoog;

 

In het nakroost van uw telgen

 

U den laatsten teug zien zwelgen

 

Met een dankbaar juichend oog!

 

 

 

In dees nieuw betrokken woning

 

Volge u 's Hemels hoogste goed!

 

Smaakt er lang te zaam die zoetheid,

 

Die door 's Albestuurders goedheid,

 

d' Echt ten hemel maken moet!

 

 

 

Ziet er telgen van uw spruiten

 

Onder 't oog van God gekweekt,

 

Ziet ze als Libans cederloten

 

Aan uw zijden opgeschoten,

 

Tot u de aardsche nevel breekt!

 

 

 

Blijft er nog aan ons gedenken,

 

Als het graf dat ons verbeidt,

 

Ons na 't kommervolle leven,

 

De onverstoorbre rust zal geven,

 

Elken moeden toebereid.

 

 

 

Zij onze onderlinge vriendschap

 

In onze afkomst voortgeplant,

 

Tot we elkander wedervinden,

 

Eeuwig onafscheidbre vrinden.

 

In het Hemelsch Vaderland.

 

1819.