De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Aan den heer Daniel Francois,
Als hy zijn jongstgeboren zoontjen naar onzen overledene noemde.^*

‘Ween niet,’ zegt de koude trooster;

‘Droeve, wisch uw tranen af:

Al uw weenen, al uw kermen,
Rukt de dood geen prooi uit de armen,

Baat u niets by 't zwelgend graf.’

‘Ween gy, droeve, vier uw tranen.’

Zegt de vriend wiens hart gevoelt.

‘By het weldoend tranen vloeien,
Zal de hartwond minder gloeien

Die geen ander heulsap koelt.’

Gy, die weent waar droeven weenen,

Eens hebt ge onze vreugd gedeeld:

Zelf nu tederhartig Vader,
Wie gevoelt de smarten nader

Van de wond die nooit weêr heelt?

* Ter Nagedachtenis van j.w. bilderdijk, 81.

[p. 320]

 

Ken thands aan uw Vadervreugde,

 

Welk een wee ons 't hart doorknaagt;

 

En treff nooit een dieper smarte

 

U het kinderlievend harte

 

Dan het geen gy met ons draagt!

 

 

 

Gy, gy zaagt ons welig knaapjen

 

In den bloei der kinderjeugd,

 

Voelde u in zijn armen prangen,

 

Zaagt hem aan uw kniën hangen,

 

Onze wellust, onze vreugd!

 

 

 

ô Herroep hem u nog eenmaal

 

Met die hemelsche onschuldslach;

 

Met die ernst en zachtheid tevens,

 

Die, van d' eersten bloei zijn levens,

 

Zijn gelaat te sieren plach.

 

 

 

Ach, herroep hem u nog eenmaal

 

Met dat braaf, oprecht gemoed;

 

Met die ziel vol liefde in de oogen,

 

En vervuld van 't mededoogen,

 

Dat zich-zelf verzaken doet.

 

 

 

Ja, herroep hem u nog eenmaal,

 

Spader in zijn jonglings bloei,

 

Met dat hart, voor 't eerperk blakend; -

 

Heel zich-zelv' om ons verzakend,

 

Als de noodstorm om ons woei.

 

 

 

Zoo, zoo zaagt ge ons in hem leven;

 

Zoo, zoo toog hy van ons af.

 

Ach, thands ziet ge ons in hem sterven,

 

En d' onschatbren zegen derven

 

Die zijn jeugd te hopen gaf!

[p. 321]

 

Gy, zoo mild van God gezegend

 

Met een viertal om u heen, -

 

Hebt uw vrienden niet vergeten

 

Die, het hart van een gereten,

 

Aâmloos stikten in 't geween.

 

 

 

Met uw Gades hart eenstemmig

 

Dat van de eigenste aandrift sloeg,

 

Dacht ge, om ons in 't plettrend lijden

 

't Lieve wicht ten troost te wijden,

 

Dat zy onder 't harte droeg.

 

 

 

Ja de errinn'ring, gy gevoelde 't,

 

Strekt den droeven zoete troost;

 

De ongeneesbre smart te voeden,

 

Dit-alleen verzacht ons 't bloeden

 

Over 't afgescheurde kroost.

 

 

 

't Wichtjen ademde, en gy droeg het,

 

By den heilgen waterdrop,

 

Met diens naam dien wy verloren,

 

In de Godgewijde koren

 

Aan den dierbren Heiland op!

 

 

 

'k Heet u in dit leven welkom,

 

Tienvoud welkom, minlijk wicht!

 

U gezegend zij dat leven,

 

Om naar hooger doel te streven,

 

Dan ons hier voor de oogen ligt.

 

 

 

Word, ô ja, ik mag het wenschen,

 

Want de dank behoort aan God!

 

Word het geen die zoon deed wachten,

 

In wiens deugd we ons zalig achtten,

 

Maar geniet een zachter lot!

[p. 322]

 

'k Heet u welkom in dit leven

 

Met een moederlijken kus.

 

'k Voel mijn ziel u tegenglippen

 

In dit kusjen op mijn lippen,

 

Naamgenoot van julius!

 

 

 

Julius! hoe klopt my 't harte

 

By dien naam, my eindloos zoet!

 

Julius, gy zijt me ontnomen;

 

Ach, dees tranen mogen stroomen,

 

Daar u 't hart in hulde doet.

 

 

 

Julius, ô mijn ontslaapne,

 

Wien ik in dit wichtjen kus!

 

Zie me een zoete troost beschoren;

 

'k Zal uw dierbren naam soms hooren,

 

Onvergeetbre julius!

 

 

 

Gy geliefden, die hem huldigt

 

In zijn nagedachtenis,

 

Hebt uw kind een naam gegeven

 

Die daar boven aangeschreven,

 

En by u in zegen is.

 

 

 

Groei', en bloei' hy u ten wellust,

 

Als de zoon door ons beschreid,

 

Tot hy eens in hooger orde

 

Julius ten broeder worde

 

In 't gebied der zaligheid!