De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

[p. 219]

Andwoord,
Tot mijns egaas verjaring.^*

Wat ontzetbaar voorgevoelen!

Wat zwaarmoedigheid van geest!

Welk een treurtoon in de klanken,
Die mijn hart u had te danken

Op mijn laatst geboortefeest!

Ach, die tonen zoo weemoedig,

Hoe doorboorden zy dat hart!

Maar waarom, mijns levens leven,
Aan dien weemoed toegegeven? -

Aan die onverheelbre smart? -

Ja, bezielde ons niet een liefde,

Die ons boven 't noodlot stelt -

Ja, met minder blakend harte,
Wy bezweken in de smarte

Die zoo onverduurbaar knelt!

Maar, wy dragen met elkander,

En de last is zoet voor my!

Vaak herroep ik my die tijden
Dat ik u alleen zag lijden;

Was ik toen van kommer vrij?

Neen, toen was my 't leven gruwzaam: -

Toen was 't leven my te veel! -

Thands, thands mag ik al uw plagen
Deelen, en ze met u dragen!

ô Hoe zalig is mijn deel!

* Poëzy (van Mr. w.b.) III, 88.

[p. 220]

 

Velen, 'k zal het niet ontveinzen,

 

Met een hart zoo teêr als 't mijn,

 

Velen had de moed begeven,

 

Velen zouden wederstreven,

 

En geheel rampzalig zijn.

 

 

 

Dan, waar 't liefdevoedend harte

 

Zelfs het onheil zaal'gend is?

 

ô Wat zijn daar alle slagen

 

Die wy van het lot verdragen?

 

Daar is duurzaam heil gewis!

 

 

 

't Is voorzeker hard, mijn Waarde,

 

Ja, 't is onbesefbaar wreed,

 

't Dierbaar Vaderland te derven,

 

Rustloos heen en weêr te zwerven,

 

Steeds ten prooi' aan 't drukkendst leed!

 

 

 

Ja, gy, Hoop op beter tijden!

 

't Eenigst dat ons 't lot nog liet!

 

Ja, gy streelt ons 't hart niet weder:

 

De Almacht sloeg u eenmaal neder

 

Toen zy 't Vaderland verstiet!

 

 

 

Toch, hoe zwaar ons 't noodlot drukke,

 

De uitkomst is naby misschien!

 

Na de zwarte dondervlagen

 

Mag een blijder uchtend dagen!

 

Mag dees nacht van rampspoed vliên!

 

 

 

Laat ons op dien morgen toeven,

 

Waar ons hart zoo zeer naar smacht!

 

En schoon 't uitzicht is verdwenen,

 

Wie schouwt door de toekomst henen?

 

Alles staat in 's Hemels macht!

[p. 221]

 

Maar, ik ijs op 't denkbeeld, Dierbre,

 

Dat ge my zoo roerend maalt!

 

Hemel! zij dat uur van scheiden,

 

Zoo ontzachlijk voor ons beiden,

 

In de toekomst verr' bepaald!

 

 

 

Ja, met zulk een slag, Geliefde,

 

Waar my 't hart geheel verplet!

 

'k Schrik niet voor de felste ellende,

 

(Hoe het noodlot zich ook wende)

 

God is 't die ze palen zet.

 

 

 

Maar, u missen! - U te derven,

 

Waar ellende zonder maat!

 

Neen, geen hel had wreeder kwalen!

 

Wat zou by die foltring halen? -

 

Wat kwam zoo veel smarts te baat?

 

 

 

Doch, waar voert my 't denkbeeld henen?

 

God! gy schouwt genadig neêr!

 

Heden nog, op 't zalig heden,

 

U zoo vurig afgebeden,

 

Blijkt me uw dierbre zegen weêr!

 

 

 

Waardste! ja, uw Jaarfeestviering

 

Eischt den hoogsten vreugdetoon!

 

Deez', waar Liefde en dank in mengelen,

 

Voeren 's Hemels zalige Engelen,

 

Vreugdejuichend voor Gods throon!

 

 

 

1802.