De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Aan mijn kind,
By zijns vaders afscheid.^*

Wat jaagt de rozen van uw wangen,

Wat doet, mijn Wicht, uw hart zoo slaan?

Wat laat gy 't hoofdtjen treurig hangen?

Wat zien we uw oog in tranen staan?

Kom, laat me u aan mijn boezem prangen;

ô Spreek, mijn kind, wat schort er aan?

Uw hart kan naauwlijks wenschen kweken,

En, ach! gevoelt het reeds zoo teêr!

Doet u een afscheidsgroet verbleeken,

En slaat een schreiend oog u zoo verplettrend neêr!

Schep moed - een week is ras verstreken,

Dan zien we uw dierbren Vader weêr.

Wat slaat gy, met verstolen blikken,

Zijn laatsten voetstap angstig gâ?

Wat barst gy uit in hijgend snikken:

Wat reikt gy hem uw handtjens na!

* Poëzy (van Mr. w.b.) II, 132.

[p. 197]

 

Wat keert ge uw oog, zoo vol van smarte,

 

Als hy u niet meer zichtbaar is!

 

Wat werpt ge u aan uw moeders harte,

 

En streelt en kust zijn beeltenis!

 

Ik beef, mijn Wichtjen, voor uw harte,

 

Daar 't zoo oneindig zacht - zoo teêrgevoelend is!

 

 

 

Maar zoudt ge ook hier gevoelloos wezen?

 

Gevoelloos, by dees afscheidsgroet!

 

Dan deedt gy me in een toekomst lezen

 

Waarvoor mijn boezem siddring voedt!

 

Wat had ik dan voor 't hart te vreezen,

 

Dat nooit dan deugdzaam kloppen moet!

 

 

 

Verrukt ontwaar ik 't, dierbaar Wichtjen,

 

Dat tederheid u 't harte treft -

 

Verbleekt ze ook soms uw aangezichtjen,

 

Zy is het die het hart verheft!

 

 

 

Heb eeuwig dank, Alwijze Vader!

 

Heb dank voor zulk een boezemgloed!

 

Niets brengt den mensch uw grootheid nader,

 

Dan 't hart dat liefde en teêrheid voedt!

 

 

 

1799.