Bruylofts-Gedicht, over het sevende Capittel Tobie.
TObias uytgesendt om voor sijns Vaders dingen,
Met moeyelijcken reys een bootschap te volbringen,
Versellet op den wech met een ghetrouwe pandt,
Een Bode van den Heer, een Hemelsche Gesant:
Comt by een seker huys (den Waert van sijn geslachte)
Alwaer hy en sijn Maet met vreuchden overnachte
Na dat hem van te voor was openingh gedaen,
Hoe dattet in dit huys hem verder soude gaen,
Hy, (zynde tot sijn vriendt, in vriendtschap ingecomen,
En van sijn vriendt, als vriendt, ooc vriendtlijck aenghenomen)
Comt inde binnen Sael, en na den tweeden cus,
Begint hy sijne re'en, en spreeckt ten lesten dus:
De vriendtschap is seer groot die ghy my gaet betoonen,
O Raquel mijn vriendt! hoe sal ick die beloonen?
Hoe sal mijn herte doch yets brengen aen den dach,
Waer meed' ick uwe gunst genoech vergelden mach?
Ick vinde my verplicht: ick vinde my bewogen:
Ick vinde mijnen Geest ghelijck als opgetogen:
Ick vinde my verstomt, de sprake my ontbreeckt,
Te seggen over luydt wat in mijn herte steeckt:
Schaemachticheyt my deert, en nochtans doet my wecken
Den yver inde liefd' om u dit te ontdecken.
Wat dienter meer gheseydt: u Dochter ist alleen,
Die ick met hert en sin, en gantscher zielen meen:
Dies nu, o waerden vriendt! vergunnet mijn gebeden,
En neemt doch in het goet de vryheyt van mijn reden:
't Is alles niet met al, wat op de Tafel leydt,
Ten zy ghy Sara eerst aen my hebt toegeseydt.
Als Raguel dus hoort den Iongelingh gewagen,
Verschrickt hy in sich selfs, en blijvet gantsch verslagen:
Hy spreket niet een woordt: want hy in't seker wist,
Hoe het in dien gheval eens seven had gemist:
Maer Godes Engel selfs beginter in te breken,
Doet open sijnen mondt en comter voor te spreken:
En vreest u niet (seydt hy) dees beyde zijn te gaer,
In Godes wijsen raedt een recht geluckich paer:
| |
Godt heeft het soo ghevoecht, wilt hem u Dochter geven,
Dit is den rechten Man die met haer moste leven,
Hy is van Godt bemint: daerom zyn d'and'ren al,
Verdelget en vernielt, ghecomen tot den val:
Hy is voor haer bewaert: hem moestse noch verwachten,
En beyden sijnder comst (schoon sonder haer gedachten)
Want die den Heere soeckt, en levet soo't betaemt,
Die leydt hy metter handt en laetse niet beschaemt.
Des Dochters Vader doen beginnet te ontspringen,
En als verheucht van Geest inwendelijck te singhen.
Spreeckt met een held're stem: Nu isset dat ick merck
Des grooten Godt sijn wil, en oock sijn wonder werck:
Nu weet ick dat hy hoort mijn suchten en mijn clachten,
Dat hy mijn smeken noch mijn bidden wil verachten.
Nu, nu gheloof ick vast, nu merck ick inder daet,
Dat mijn gheluck en Heyl op't hooghste swanger gaet:
Nu houd' ick het daer voor, dat Godt u heeft gesonden,
Om datter voor sijn Throon ghenade werdt gevonden:
Op dat mijn Dochter nu mach trouwen na de Wet,
Die Godt door sijnen knecht aen ons heeft voorgeset:
Wel aen ghy vrienden Godts, en twijffelt niet met allen,
Het is mijn gantsche wil, mijn eenich wel-gevallen.
Het werde soo ghy wilt: wie isser onvernoeght,
Als Godt met sijnder handt Gelieven t'samen voeght?
Het Houwelijck gaet aen, de Vader neemt haer handen,
En voechtse beyd' te saem, uytbeeldende de banden,
De banden van de Trou, en tot een breeder gift,
Doet hy de gantsche saeck gaen stellen in gheschrift.
De Tafel werdt bereydt, men sal met vreuchden eten,
En Godes grooten lof te singen niet vergeten:
Siet dus werdt hy bestelt, die met een goeden Geest,
Des Heeren weghen soeckt, en hem van herten vreest.
|
|
Auteursrechtvrij