Het gulden cabinet van de edel vry schilderconst(1662)–Cornelis de Bie– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 390] [p. 390] Antonius Goebouvv Schilder van Antwerpen. HEt is een vrempt ghewoel, dat meestendeel de menschen Soo naer de aertsche vreught, en eer, en rijckdom wenschen, Sijn besich dach en nacht om t'lichaem op te voen Jn ydel ydelheydt, en selden goedt te doen. Daer sy in scheppen al hun wellust en behaghen Schoon dat sy op het lest veel min als niet bejaghen, Want ismen cloeck van gheest en geene vruchten baert Jn uyt te wercken t'gen' den ingheboren aert, Door wetenschap besit, soo sijn't maer s'werelts slaven Niet weerdich datse sijn verciert met hemels gaven. Maer die sijn wetenschap doet blijcken t'alle kant Wordt als een Landt-juweel bemint om sijn verstandt. Wordt over al gheeerdt om dedele manieren Die sijnen weerden naem en leven staegh vercieren, Daer de memori van den mensch langh af onthouwt En daer de Faem met roem haer woonplaets staegh op bouwt. Wie leeft in rijcken staet, wordt licht beancxt met sorghen Verliest sijn vryicheyt, en heeft veel vrees verborghen Jn't hert, om s'werelts goedt dat hem hier geeft wat vreught Met lust en rust ghemenght, maer geen oprechte deught. De deught nochtans die is het ciersel vande menschen Die uytsteckt boven al t'gen' jemandt hier can wenschen, Het loot en waterpas daer jeder een op rust Die d'achterdencken van't onsalich sterven blust, Hoe menich dertel quant en sietmen daer niet woelen Jn d'aertsche gaeven om de lusten te verkoelen En wroeten al den dach in't s'werelts dreck en slijck En niet eens dencken op de deught oft hemel-rijck. [pagina 391] [p. 391] Orbis Roma caput bellorum turbine quondam Obruta cur fremuit? Martis amica fuit: Ast ubi multiplicis sese dedit Antis alumnam, Celsa Triumphatrix se super astra tulit. [pagina 392] [p. 392] Dit heeft van jonghs-af-aen Goebou al gaen bemercken Als hem den seghen Godts quam met verstandt verstercken, Als hy eens overdocht dat eenen goeden naem Maer wordt ghepresen by de al ghemeyne Faem Als wellust, staet, oft pracht, die lichtelijck verdwijnen Schoon datse wonderlijck in jemandts ooghen schijnen. Goebou sach boven dien dat ons de wereldt niet En geeft als cleyne vreught vol naersmaeck van verdriet De reden dat hy in te gaen socht ander weghen Daer niet als lof en deught en vreught is in gheleghen, Het gen' de snelle Faem noch naer de doodt verbreyt En teeckent inden boeck van haere eeuwigheyt. Den lof can noyt vergaen van die hun self versoecken Jn Consten door de deught met jever t'ondersoecken Om dat de vruchten (die voorts comen vande Kunst) Tot vreught der Konstenaers met eer worden begunst. Soo als de neerstigheyt quam aen Goebouw vereeren Eer dat hy noch ginck in Jtalien verkeeren En t'gen' daer aen ghebrack, op heden wordt volmaeckt Door al sijn groote Kunst daer menigh geest naer haeckt. Men hoort niet vande Faem als lofsangh van hem singhen Tot vreught van sijn geslacht, door de seldsame dinghen, Die sijn Pinceel bewijst, die in haer selven leeft Om dat sy den natuer (soo t'schijnt) verborgen heeft Jn al haer wercken, die Goubou weet af te belden Die niemandt om haer kracht ghenoch en can verghelden. T'Handtwerpen inde Kerck vande Societeyt Staet sijnen naem ghenoch in d'eel Pictuer verbreyt: Jn Hollandt, Vranckerijck, en noch meer ander rijcken Daer compt de edelheyt van sijne Const te blijcken, Soo dat onnodigh is meer lof te brenghen uyt Die sijne daet ghenoch in d'eel Pictuer besluit. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij