|
| |
Bewys
Dat allen den handel des werelts niet en is als sotticheyt, on-rust en on-gestaedicheyt.
De versekeringe, waer mede de menschelijcke genuchten genoten worden, is soo cleyn, dat niemandt daer-op sijn selven en mach betrouwen. Want al dat-men in de wereldt siet om-gaen, in enckel sotterny en dwaesheyt: welcke sotternye en dwaesheyt niet beter en naturelijcker en wordt aen-gewesen als door de eyghen cranck-sinnicheydt van veel menschen, al oft de natuer uyt haer eygen selven sulcx wilde te kennen geven, om ons te leeren leven en sterven, gelijck ick met de volgende Historien, Gelijckenissen en exempelen sal bethoonen.
In den eersten soo wil ick vast stellen het | |
| |
gemeyn Spreeck-woort, dat sotten en cleyn kinderen veel tydts de waerheydt segghen. Welcke waerheyt nochtans maer te gelijcken en is by een schildery, synde een valse waerheyt, want een schildry verthoonende dat niet en is in wesen en natuer, en is niet anders als eenen schyn sonder zyn, even eens, ghelijck de werelt, die seer boos en quaet van naturen is, want als-men daer maer den schyn van reden weet aen te hangen, soo moet het al goet, fraey, en eerlijck zyn. Jae schoon dat haer boosheyt en bedroch zyn becleedt met den schyn van eerlijckheyt, schoonheyt ende deught, soo wordt desen schyn sonder zyn noch hooghelijck ghepresen vande gheleerste, en wyste Mannen des wereldts het welck de sotten oft cranck-sinnige (nochtans on-wetende) in alle hun actien, grimmetsen, en cluchtighe quinck-slaeghen seer dickwils anders leeren, en bewysen dat de wereldt maer en is een ydel glas, vol cranckheyt, ons niet alleen treckende tot verwonderinge vande oprechte waerheydt, maer tot de kennisse van ons eygen sonden. Eenen dwaesen oft simpelen is eenen gesonden siecken, om dat uyt sijn crancke sinnen somtyts voorts-comt een onwetende medecyn voor ons quaede gebreken, die hy selfs niet en kent oft en weet wat hy aen den wysen daer mede leert.
Qui sani egrotant, sunt qui aliena negotia curant.
die gesont sieck zyn, besorgen eens anders affairen, en genesen seer dickwils eens anders gebreken. Een verwaeyt woordt van een kindt oft eenen sot leert dickwils meer als duysent woorden van geleerde Predicanten, en daerom | |
| |
is het woordt het beste ende het quaetste datter inde werelt te vinden is, het beste tot leeringe, en het quaetste tot onstichtinge.
Op dit bewys viel my seer wel in den sin het seer cluchtich en vremt leven vanden glasen Advocaet die de Spaigniaerden noemen Licentiado Vidriera, doch eygentlijck geheeten Thomas Rodajo ende geboren te Valiadolit in Spanien, volgens het schryven van Miguel de Cervantes in sijnen boeck gheintituleert Novelas exemplares de Miguel de Cervantes.
Desen Thomas Rodajo was in sijn jonckheyt van een wulpsich leven, on-gehoorsaem aen sijn ouders, in't cort geseyt eenen grooten denght-niet oft vagabont, den welcken op sekeren tydt (wesende op den wech van Salamanca een vermaerde Universiteyt in Spanien) heeft ghemoedt eenighe Cavailleros die naer Salamanca trocken om te gaen studeren, de welcke hun verwonderende in de vremde antwoorden die desen Thomas aen hun was gevende, en daer-in siende een groot verstant, en in-gheboren geest om metter tyt een man te connen worden, hebben hem voor knecht mede genomen naer de voor-seyde studie, om hun te dienen, waer-in desen Thomas Rodajo hem soo wel heeft ghequeten, dat hy het gheluck hadde om mede ter scholen te gaen, hem selven soo seer oeffenende met goedt aen-nemen in de studie als in den dienst van sijn meesters, dat hy alle studenten in subtylheyt van verstandt te boven gingh. Doch ghelijck den duyvel altyt in't werck is om de jonckheydt | |
| |
te verleyden door de laegen van oncuysheyt, heeft groote moyte en arbeydt gedaen om desen Rodajo te doen verlieven op een schoon jonghe dochter die ick sal noemen Cornelia, maer te vergeefs, want Rodajo veel meer genegen zynde tot sijn studie als tot de lust van vrouwen, heeft als eenen tweeden Joseph de gelegentheyt ontvlucht, en aen het in-blaesen van Venus geen gehoor gegeven, waer over de voor-schreven Cornelia (seer onsteken zynde door brandende liefde tot Rodajo, en siende dat haeren arbeyt van gestreel en aen-lock vruchteloos was, om hem tot haeren wil te crygen, en haer brandende lusten te coelen) heeft hem met behendicheyt doen in-drincken seker drancxken, met hope van desen Thomas Rodajo tot weder-min te verwecken. Waer door hy is gecomen tot sulcken cranck-sinnicheyt ende verdraeyt verstandt (nochtans sonder letsel van sijn wetenschap) dat hy sijn selven was in-beldende en liet voorstaen, van glas te wesen, en dat hy sou gebroken hebben soo hem iemant wat hert aen-roerde, roepende met luyder stemme dat hy als glas in stucken sou gevallen hebben, soo wanneer iemandt vande kinders op de straet (kennende sijn sotte in-beldinghen) hem met het minste steentien hadde gheworpen oft aen-geraeckt. Waer-om dat hy werdt genoemt den glasen Advocaet, in't spaens geseyt: Licentiado Vidriera. En gelijck hy overal om sijn diepsinnige geleertheyt en cloeck verstandt by een iegelijck van den Edeldom en andere persoonen van discretie, seer gheacht, ghesien, en bemindt werdt, eensdeels om de geestige slaegen die hy | |
| |
met goet fondament van geleertheyt uyt werckte, als om het cluchtich voor-nemen dat hy sich was in-beldende, hebben hem dickwils ontboden om sijn discoursen te hooren, en veel-tyts mede-genomen buyten naer hun speel-hoven, om hun tyt-verdryf met hem te eynden, als-wanneer sy gedwongen waeren desen simpelen Rodajo gelijck glas tusschen busseltjens stroo seer sachtelijck te packen in eenige mande hangende ter syden eenen muyl oft esel die hem droegh, want hy noyt en wilde te peert oft te waeghen ryden, uyt vrees dat hy door het schocken mocht gebroken hebben: want al was hy noch soo vast en wel gepackt tusschen hoy oft stroo, was even-wel in gedurige pyn om ghebroken te worden, als den esel oft muyl (die hem droegh) maer eens en stronckelde, oft datmen hem wat styf aen-roerde, als-men hem soude ont-packen.
Dese cranck-sinnige, doch leersaeme en waerachtige voor-beelden van den glasen Advocaet en moeten ons soo vremt niet voor-vallen om med' te spotten en te lachen, maer wel eer om daer uyt te leeren en te bekennen dat ons leven niet anders en is als roock en windt, jae brooser als een glas, dat segh ick, ons leven in sijn selven noch veel weecker en on-sekerder is als glas, schoon wy het selve niet en bekennen oft en willen gelooven, gelijck desen glasen Advocaet, die selfs niet en wist wat hy naer de reden soo wyselijck was bekennende het gene inder daet waerachtich is om te bekennen, ende het welck de wyse menschen (wel wetende) niet en willen kennen. | |
| |
Sekeren Spaenschen Poeët ten tyde van de doorluchtighe Hertoginne Isabella Clara Eugenia hooch-loffelijcker Memorie, wyens gheboort-plaets en eygen naem ick niet en heb connen achterhalen, sijnde in Spaignien door sijn diep sinnige wetenschap van Poësie seer vermaert en van ieder een gheacht, creegh ten lesten door sijn hooge inbeldinghen, die hy boven vermogen wilde uytwercken, in't hooft een ratelinge van sotternye, op de manier gelijck den voorseyden g'lasen Advocaet, oft Licenteado Vidriera, ende oock gelijck eenen Don Quixotto van Alamanchen den welcken Don Quixotto door het lesen der boecken van Amadis van Gaule en andere versieringhen, beschryvende de oude Ridderschappen en vrome bataillien, soo versot werdt dat hy sich inbelde de selve Ridders noch te vinden en hem daer by te voegen, en naer te volghen, settende tot dyen eynde synen knecht Sancho Pansa op eenen Esel om met hem te trecken, en hy sittende te peerdt gewapent tot aen-de tanden toe, met de lansie inde handt, en alsoo geloovende de oude Histori schryvers, die met hun sotternyen van vremde versieringen hem soo veer hadden verleydt en doen dolen dat hy verlievende ondertussen op een slechte backers dochter by naem Dulcinea de Altoboso, hem liet voorstaen dat sy een Coninckx kindt was, en om wiens schoonheydt hy als een Iason wilde gaen winnen het gulde vlies, en verslagen alle Draken, Leeuwen, Tigers, en Serpenten, en het gene het sottelijckste was wilde met ghewelt gaen vinden het goude Helemet van Mam-
| |
| |
brinus daer den voorseyden Amadis van Gaule af schryft, en daer Roelando Furioso oock seer veel in sijn boecken van aenwyst, dat t'selve in een fonteyn verborgen lach en oversulcx geen fonteyn van den voorschreven Don Quixotto en werd gesien, oft hy wilde t'selve Helemet daer uyt haelen, ondertussen te ghemoet comende een groote cudde schapen die door de droochte van het op-vlieghende stof seer groot ghedruys schenen te maecken, liet hem voorstaen dat het was een armade van Torcken, en Sarasynen, daer hy ondersloegh, verjaegende alle de Schaepen, en een, oft twee om hals brengende meynde dat hy den over-winner van veel Keysers, en Coningen was, en eylaes, creegh de huyt vol slagen vande Schaep-Herders, die hy noch moest ontvluchten, wederom hoort de slaegen van eenen smout-molen, en siende de twee lange op en neer gaende hamers, belde sich in dat dit twee Reusen waeren daer hy tegen vocht, en midts sy geen tegenweir en deden docht hem de selve overwonnen te hebben, gelijck hy oock vocht tegen eenen meulen, en tegen den Barbier, die voor den regen syn coperen becken op t'hooft had' meynende het gouden Helemet gevonden te hebben met meer ander sotternyen die hy uytwerckte.
Ende om te comen tot ons voorgaende voornemen, rakende dat ick wil seggen van desen Spaensen Poeët groot van verstandt maer slecht van middel en conditie, hadde gehoort dat de voorseyde Hertoginne Isabella was onvruchtbaer en dat daer-om groote droefheyt over al ge- | |
| |
maeckt werdt, midts de welvaert van het landt naer haer doodt door quaede regeringe van eenen vremden gouverneur somwylen mocht ten onderen gaen tot verderffenisse van haer getrouwe inwoonders.
Soo is't geschiet dat desen slechtsinnighen Poeët hem liet voorstaen gepredestineert te syn om de Hertoginne te bevruchten, en door hem alleen cost vercrygen eenen jongen Hortoge om naer haer doot te regeren. Hem inbeldende sulcken ydel geloof dat hy als eenen waenwysen ketter (wiens herssenen in 't hooft oock al averechts liggen) selfs gemaeckt hadde en op sijn sotte Predestinatie meynde vast te gaen, trock tot dien eynde naer Nederlandt, ende seer cael en gesont gecomen sijnde binnen de Stadt van Brusselen bleef in syn ydel gepeysen soo volherden dat het selve aen d'ooren van sommige Edelmannen is gecomen de welcke uyt curieusheyt aengelockt synde om desen waen-wysen geck te sien en te hooren spreken, ende daer in vindende een seer groot wel behagen en tydts genucht door de vremde slagen en cluchtige spreucken de welcke hy uyt een vliegende verstandt voorts brocht, was hy hun in alle geselschappen altyt seer willecom en aengenaem in veel vergaderingen, maeltyden, en bancketten geroepen om hun te recre'eeren en vreught aen te doen dragende eenen swerten. bayen en seer calen mantel waer om hy over al genoempt werdt: Bayeta die noyt af en liet te vervolgen syn inbeldingen van expres uyt Spanien gecomen te syn om de Hertoginne te bevruchten, in sulcker | |
| |
voegen dat sommige Heeren van het Hoff t'selve aende Hertoginne hadden te kennen gegeven om eens daer-mede te doen lachen, Isabella seer genegen synde om dit vermetende postuer te sien, meer om syn geestige uyt-werckingen van Poesie te hooren als te gelooven sulcken dommen voorstel, soo werdt Bayeta aengedient dat de Hertoginne bevolen hadde by haer te comen om te spreken, waerover hy noch meer (in sijn sotternye gevoedt synde) datelijck bereet was voor de Hertoginne te verschynen en haer te voldoen gelijck geschiet is., want comende op 't Hoff inde tegenwoordicheyt van dese seer Doorluchtige Vrouwe vergeselschapt met veel Heeren, ende Madamen naer haeren staet ende meriten, die alsoo curieus en juerich waren om Bayeta te sien en te hooren spreken van sijn voorgenomen vryagie, als de voorseyde Hertoginne, soo is't gebeurt dat Bayeta eerst makende de gewoonelijcke Reverentie op syn Spaense mode, heeft met een ombeschaemt wesen sonder de minste alteratie oft verbaestheyt aen de Hertoginne verclaert de Reden van sijn reys uyt Spanien, te weten dat hy expresselijck was over-gecomen om te wesen haeren galan, ofte vryer ende sonderlingh om haer te bevruchten daer hy toe gepredestineert was, ende dat hy alleen de oorsaeck sou wesen om eenen jonghen hertoch te verwecken tot welvaert van het landt van Brabant, ende tot troost van alle haer inwoonders ende getrouwe onderdanen, die in hun droefheyt in't verlies van den Hertogh Albertus door syn comst nu souden vertroost wor- | |
| |
den, waerop de Hertoginne met een half lachende gelaet antwoorde verwondert te wesen over de stoutheyt van syn selven met soo kaelen en slecht versleten mantel uyt te geven en te verthoogen voor den galan, oft vryer van een Hertoghinne, want dat dese slechte cleeren en sonderlingh den mantel een matresse meer misnoegen als aengenaemheyt costen geven, terwylen hy meer een bedelaer geleeck als een Edelman, dat de armoede is een algemeyn verachtinge, ende een vyandinne van minsaemheydt, waer-op Bayeta sprack tot onschuldinge van sijn vermeten en tot voortganck van syn vruchteloos voornemen: dat niet tegenstaende sijn slecht habyt, de liefde niet minder en was als sijn vroomheyt, edelheydt, en wysheydt schoon dat hy on-voorsien was van middelen en maer en hadde desen slechten en kaelen half versleten mantel en niet meer, te segghen inde Spaense tael: Tengo sola mente esta Capa Rayida y non mas. De Hertoginne hier-door beweeght, en peysende dat schoon hy arm was, en sijn redenen vol schranderheyt en geest, dat niet tegenstaende een arm mensch nergens willecom en is, een smettelijck schurft, daer de eer in verdwynt, ende den wegh der verderffenisse van compt, om dat hy wordt geacht als een schuym vande Stadt, soo heeft hy evenwel uyt sijn redenen genoten een aengenaem behagen aenmerckende dat hy met geen ydel punct van eer besmet en was, en sonder schaemte met sulcken eenvoudich gemoedt in haer tegenwoordicheyt dorst verschynen en sonder roemen, stouffen, | |
| |
oft kraken de waerheyt seyde van syn gelegentheyt want die iet oneerelijcx doet en heeft hem niet te schamen is levende gelijck het behoort en moet in wesen, oft coleur noyt veranderen, maer men moet hem schamen schaemte te verliesen, t'is dan gebeurt dat de Hertoginne (bedenckende dat Bayeta was een ervaren Poeët, die door al te hoogh willende reycken naer de verholen wetenschap der Reden-rycke sangh-goddinnen) van Bayeta versocht op staende voet te maecken een geestich rymspreuck op de woorden, en niet meer: segghende in de Spaense spraeck: Deme un proverbio y dicho sobre la palabra: y non mas, te weten dat hy maer en hadde desen baeyen mantel, en niet meer, heeft sonder langh gepeys geantwoordt inde Spaense tael de selve woorden: y non mas.
| |
LOs peccados que Adam peccò
Fueron Causa de mis males
Por donde vuestra Alteze y jo
Y non peccare tan discom pas
Ny vuestra Alteza Reinara
Con esta capa, y non mas.
DE sond' van Adam d'oorsaeck is
Van myn quaet en bederffenis
Waer door haer Hoogheyts en de myn
Geboorte, nu soo ongelijck sijn.
| |
| |
Had' Adam gesondicht en niet soo seer
Haer Hoogheyt en sou aldus niet regeren
En ick niet comen om iet te begeren
Met desen caelen mantel, en niet meer.
Welcke woorden de Hertoginne in goude letteren dede opteeckenen tot een memorie vanden leersaemen sin die daer uyt can getrocken worden, ende tot een gelijckenisse van het menschen leven, midts het selve seer verscheyden is, d'een Ryck, d'ander Arm, d'een Sot, d'ander Wys, d'een Bot, d'ander Geleert, d'een Boos, en d'ander Quaet, d'een Sterck, en d'ander Teer, en soo voorts, waer-op wel past dit latyns raetsel, quod uni placet & alteri non placet nihil aliud est nisi vita, dat het gene d'een behaeght en aen een ander mishaeght, niet anders en is als het leven, waerin den eenen vindt gemack, en den anderen verdriet, d'een rust, en d'ander onrust, daerom en isser niet beter als het genoegen, waerop den geleerden Martialis spreckt en seydt, fortuna multis dat nimis satis nulli, de fortuyn geeft aen veel te grooten overvloet, en niemandt genoech, het genoegh verheught de sinnen en gemoet, jae den Rycken Cresus en is niet te gelijcken by een genoeght mensch, die in een slecht verworpen hutteken woonen aen eenen heykant uyt het ghesicht vande werelt, Arm en schamel nochtans deughtsaem en Godt vreesende, etende niet als droogh broodt, en water met goeden smaeck, sijn meer te achten om hun volle rust en contentement als de Rycke, ende weldige menschen vol sorgh en ach- | |
| |
terdencken, die allen hun goederen sonder vreught besitten, en hun delicate spysen en costelijcke wynen sonder smaeck verteren, sy hebben het bedde, de ander den vaeck, sy hebben den Ryckdom d'ander de Rust, sy hebben het snaren-spel, d'ander het gehoor, en volle vreught, die sijn neringe set beneden sijn vermogen, oft winninge, die altyt Ryck, vrolijck, en wel te vreden sijn, niet en isser dat meer groyt en haester verdwynt als het leven vanden mensch: quanto magis crescit, tanto magis discrescit.
Gelijck het vier dat door de verdervinghe wordt gevoedt, en groyende vergaet, soo is den mensch beginnende te leven wederom begint te sterven, het welck soo wel aen Coningen als aen bedelaers gemeyn is, geen dinck en is inde werelt schoonder, aengenamer, en behaegelijcker als dat den mensch meest nut is tot onderhout van synen staet, tot dienst van sijn vrinden en tot bescherminge van syn vader-landt dat is de eer, de liefde, ende' den goeden Raedt, waer naer wy gedurich behoorden te trachten sonder ons daer in te verhooveerdighen, als wy sulcken schoon gaeven genieten, maer te verblyden met een ghedurige danck-segginge aen den Al-moghenden Godt, daer de selve van voorts-comen, als wy onsen even mensch daer mede connen helpen en by-staen. Want die soo veel cryghen can als hem de natuer geeft en niet meer en begeert, is sonder kennis oft verstandt, jae moet gheacht worden by eenen weldigen, hooveerdigen en caelen Joncker, die genoech te doen heeft om sijn selven te onder- | |
| |
houden, wy en moeten niet doen ghelijck de cleyn vogeltjens die in't wilt vliegen al-waer sy altyt singende, te vreden sijn met het gene de natuer aen hun gegeven heeft, en veel vrolijcker sijn als een swane op het water, die altyt schynt te suchten en stervende te singen, al oft sy het leven verdrietich achte, en daer van scheydende haer selven verblydt en verheught, dus moeten wy leven met kennisse van ons eygen selven om een blyde, geruste ende salige doodt te verwachten.
Die recht gaet in sijnen handel en moet niemant vreesen al siet hy sijn vyanden voor oogen, want die wel leeft wordt van sijn vyanden onverwonnen verlaten, die hem benyden en vervolgen, soo wanneer hy sich stil en obewegelijck houdt, gelijck den Egel die ons in sulcken vuegen leert, want siende dat hy vervolght wordt vande Jagers honden, en thoont geen tegenweer, maer blyft gelijck eenen bol in een ghedrongen legghen, hem betrouwende op de scherpe borstelen als stale pinnen die hem de natuer ghegheven heeft, om te beschermen, de welcke de honden niet en derven te naer comen om niet gesteken en gequetst te worden. Soo sijn de menschen die eerelijck en deughdich sijn, waer aen geen vervolginge van vyanden, oft nydige tongen en vatten, gelijck wel aen de opgeblasen, boode en hooverdighe menschen (daer veel op te segghen valt) de welcke seer licht vanden nydt verruckt, ende tot spot van alle de werelt gestelt worden, daer niemandt de oorsaeck van en is als de roekeloose eer-sucht | |
| |
want iemant die de eer-sucht wilt volghen, die gaet ghelijck naer een loterye daermen veel meynt te trecken en te winnen, maer niet meer als eenen grooten niet. De eersucht en is nievers op gefondeert als op roock die niet anders geven en can dan eenen ydelen niet, als hy verdwenen is. Sulcx dat sy het meest bedroghen vallen die veel door de eersucht meynen te winnen, en door de deught te verliesen, want de deught can ons salich maecken, ende de eersucht verdoemen.
Elcken mensch heeft sijnen tydt op dese werelt om te spelen sijn personagie, in't loopen, wandelen, singen, woelen, en wercken, in't vergaderen van ryckdom en goedt, maer als den loop dan eens geeyndicht is, ende dat hy niet meer gedreven en wordt vanden levenden geest, soo verlaet hy het woelen en draeyen, dan scheydt hy daer uyt, gelijck eenen draeyenden pin-dop die soo lanck sal draeyen als hy vande naturelijcke beroertenisse gedreven wordt, soo veeltydts hier te lande wordt gesien aen de kinderen de welcke sijn maeckende een ront parck, waer-in elck een dan leydt een cleyn stucxken geldt trachtende t'selve daer wederom met hun draeyende pin-doppen uyt te crygen, en het draeyen gedaen sijnde daer in blyven liggen tot dat wederom een ander gedraeyt en daernaer ghecampt heeft, en soo al draeyende om een cleyn winst hun spel voleynden. De menschen die het draeyen en woelen gewoon sijn en connen t'selve niet verlaten al is't dat het leven van den mensch soo cort is als het draeyen van eenen | |
| |
kinder-dop, alleenelijck om dat hun hoogh-moedich en opgeblasen gemoet sonder kennisse is van sijn eygen selven, en vermogen in mogentheyt, ende allendich in welde, gelijck de Keysers, en Coningen in hunnen ryckdom regeringe, en wellusten, allendich, en vol sorgen sijn, nochtans die dese welde ghewoon is, niet geren daer af en scheydt om het gemack, gelijck den papegay, al is't dat hem dicwils wordt toegelaten den vrydom, en dat hy sijn slaverny licht can ontvliegen, blyft liever by sijn meester om de lacker brocxkens die hy daer-af dagelijcx is ontfangende, als sijn vorige vryheyt te verliesen, in sulcker voegen worden alle de officien meer om het profyt gesocht, ende bedient als om de eer, oft welstant van het gemeyn best, den Esel die nu vergulde ooren heeft cryght de meeste eer. Eenen soldaet stelt sijn leven in groot ghevaer, gaende inden crygh om tegen sijn vyanden slach te leveren, den Schipper gaet ter see en in duysent perykelen om te verdrincken, den landtsman vermoyt, en breckt sijn leden, met slaefelijcke wercken, in het landt, en meer andere menschen sijn swaerelijck arbeydende, om geen ander oorsaeck als om de winst en profyt, die over-al d'aenleyders sijn van s'menschen genegentheden, waer uyt niet en spruyt als hooverdy, staet-sucht, en woeckery, als dese genegentheyt compt uyt te vallen, naer hunnen eygen wil en begeren.
| |
| |
De liefde (soomen seyt) begint eerst van haer selven.
Dat t'hemd' veel naeder is aen't lichaem als den rock
En is niet dan te waer, men siet veel liever delven
Een ander als sijn self, die d'eyghen taefel-brock
Verstoot, licht honger lydt, dat is't gemeyn gevoelen
Van die hier leven in becommernis en sorgh
En wercken om den kost, hun slaven en hun woelen,
Dat blyft voor niemant als voor d'eygen baten borgh.
Al 't gen' de menschen hier begaen dat is om t'voordeel
Waer-om dat lyf en siel gestelt wordt in gevaer
Het is al om't profyt jae tot het minsten oordeel,
Van rechters daer-op steunt, men sieter niet meer naer
Hoe dat gewonnen wordt, en die heeft lust tot vrouwen
Licht sonder liefde t'hert, en sinnen daer-op stelt
t'Profyt d'winght hun, maer niet de liefde om te trouwen,
t'En is niet om de vrouw gedaen maer om het gelt.
|
|
Auteursrechtvrij