Echos weder-klanck(1706)–Cornelis de Bie– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Aenmerckinge VVaer in bestaet de cortheyt van den tydt. Dat-men wel oft qualyck heeft geleeft En soo weynigh daerom gheeft. EMilius tot Room (die wel wist dat het leven Niet meer is als een droom) heeft op syn graf geschreven In eenen corten sin, maer dobbel te verstaen Voor die het leest, en siet dit wonder graf-schrift aen: Hier leyt Emilius, die heeft maer seven jaeren Geleeft eer dat hy stirf, schoon dat syn gryse haren Hem overtuyghen meer: want seventigh daer by Was synen ouderdom, dus overdenckt dit vry Wat ick u hier med' segh: dat schoon men hier op d'aerde Had hondert jaer geleeft, en eens de slechte waerde Der cleyne vreught bedacht, die men op dien tydt Gehadt heeft, ach men sou niet als een bitter spyt Gevoelen in den geest, dat-men soo luttel deughden Op dien langhen tydt gedaen had om de vreughden Van s'werelts cort plaisier te geven hunnen toom, Want als sy zyn voor by is 't eenen schrick en schroom [pagina 19] [p. 19] Voor d'arm' onnoosel ziel, wanneer sy tusschen-beyden Haer daer med' vint beswaert, en noch meer in het scheyden Van 't lichaem, dan en is 't niet anders dan berou En groote vrees van straf ... ey! seght my wie en sou (Eer dat het soo verr' comt) syn selven niet bedencken Om door 't wel leven, Godt een suyver ziel te schencken Als sy eens scheyden moet uyt 't lichaem van den mensch Die soo veel jaeren heeft geleeft nae synen wensch, Dagh ende nacht gesorght den tydt van soo veel jaeren Om ryckdom, gelt en goet in onrust te vergaeren, Oft in den overdaet en wellust synen tydt Over te brengen, en wanneer hy die is quyt, Een onsalighe doodt ten lesten comt te sterven Waer door hy het geluck der saligheydt moet derven Voor inder eeuwigheyt: ach! is dat geen verdriet? Wee hem, die niet by tydt eer dat hy sterft, voorsiet Sulcken peryckelen, en volght de goede zeden Van Emilius naer, die hadde groote reden Te schryven op syn graf: hoe hy maer seven jaer Op d'aerde had geleeft, om dat het was te waer Naer de gelegentheyt van syne goed wercken Die hy op dien tydt gedaen had in 't verstercken Van syne ziel daer med' tegen het duyvels strydt Wel wetende, dat hy de selve seer benydt En tracht te wederstaen: ach! die alsoo kan leven Als den Emilius, en synen geest soo geven In 't sterven sonder vleck der sonden, peysen moet Met hop' en liefde, dat hy dan het eeuwigh goet Daer door vercrygen can: soo wensch ick oock te seggen Gelyck Emilius t' selve wist uyt te leggen: Dat als-wanneer ick met de gratie van Godt Can deughdigh leven, onderhouden syn gebodt, En vuyle sonden schouw, sonder daer in t'hervallen Gelyck ick heb gedaen met al te veel te mallen, Te woelen in de sorgh en het lichaems gemack Al te seer in-gevolght, en met een sondigh pack [pagina 20] [p. 20] Myn ziele overlast, dan sal ick vroegh en spade (Met een nieuw leuen te, beginnen door genade Van Godt) my houden in het werck van het gebedt En sonder aen-te-sien het tydelyck be'et, Waer-nemen mynen tydt die ick noch hop' te leven Naer dat ick my sal hebben tot de deught begeven Om Godt te dienen, en soo stervende, den tydt doen teeckenen op 't graf, niet die in ydelheydt Te voren is verquist, en nu als roock verdwenen, Maer van de jaeren daer den loon is van verschenen Die de deught heeft verdient, en myne oogen sloot En joegh de ydelgeydt daer uyt, die my verdroot Langer te plegen in soo veel verloope daghen Van seventigh ach jaer, om al haer valse plaghen En listen van bedrogh, daer s'werelts ydelheydt (Vals zynde) med verkeert: ick soeck myn saligheydt. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij