|
| |
| |
| |
Gedachtenisse der sekerheyt van de doodt.
O mensch, gedenckt de doodt eer gy verliest u crachten,
Hebt de vier Uytersten altydt in u gedachten:
Gedenckt, segh ick gedenckt dat 't sterven valt soo suur,
En al te seker gaet schoon niemandt dagh noch uur
Daer van te voren weet, wanneer de doodt sal comen
Die ons geboorte voor een straf heeft aengenomen
Mits 't Godt soo heeft belieft om Adams swaeren val
Dat alle sondaers noch soo suur opcomen sal
Die qualyck leven, ach! wat willen wy al sorgen,
Leven wy desen dagh, onseker is den morgen
Daer ieder-een nae tracht, sonder eens op den Heer
Te dencken, die 't al geeft en toecomt alle eer,
En lof om syne macht, den overvloet der goeden
(Die tyd'lyck zyn, maeckt al te dickwils de gemoeden
Der rycke ongerust, gelt-gierigh en te graegh
Om meer te crygen als hun overladen maegh
Der borse dragen can, en als hun dient te hebben
Sonder te peysen: dat d'aerts goeden min als webben
Der spinnecoppen zyn, om datse haest vergaen
Gelyck den roock en wint: wilden wy dat verstaen,
En dachten meer op Godt daer 't al van wort gegeven,
Want 't comt daer al van daen tot onderhout van 't leven,
Dat soo onseker is ... het menschen leven gaet
Gelyck een gulde hant die op den wyser staet
Die men noyt roeren siet, soo schynt, nochtans in 't drayen
Van d'een tot dander uur, gelyck als doen de schayen
In 't Sonne licht op het getal, daer af-gebelt,
Den tydt aenwysen, soo is 't oock met ons gestelt
| |
| |
Niet wetende wanneer, en hoe wy sullen sterven
Om 't eeuwigh leven dat wy wenschen te be-erven
By Godt aen ons belooft want wy maer wel en doen
Het gen' de menschen ach! niet genoech en bevroên
Noch en bedencken dat sy 't leven licht verliesen
Als-men niet wel en doet, wie sou dan niet verkiesen
Het beste voor het quaetst? dus peyst dan altyt dat
Ons leven cort is, en 't lichaem een aerde vat
N'en dreck-sack stinckende, die hout de ziel in 't leven
Voor eenen cleynen tydt, jae can getuygen geven
Dat hondert jaeren min als eenen oogenblick
By 't eeuwigh leven zyn, wie sou dan geenen schrick
En vreesselycken schroom hebben, om te betreden
Den trap des ouderdoms, waer van dat hier de reden
Genoechsaem wort verhaelt, jae soo noch seker waer
Een sulcken leven, 't sou ons schynen noyt te swaer,
Mits 't leven is te soet: dus wil met corte woorden
't Getal van hondert jaer eens stellen hier in oorden,
Dat is van trap tot trap, bewysende elck thien
Tot hondert saem by een, soo als wy daegh'lycks sien
Van de geboorte af: dat als den mensch thien jaeren
Geleeft heeft, hooger climt, en hopt soo voorts te varen
Tot op den hooghsten trap, en als hy vyftigh is,
Al dalende verswackt syne gesteltenis
Tot dat de bleeke doodt den boogh begint te spannen
Van 't levens eynd, gelyck als sy voor soo veel mannen
Van hooger ouderdom gedaen heeft, en geleyt
In 't graf, den eenen tot syn luck der saligheyt
Den and'ren tot syn straf in 't eeuwigh vuur der Hellen
Naer de gelegentheyt van leven, om te quellen
Die straf verdient heeft, en de Croone van de vreught
Des Hemels, die de selve toecomt om syn deught,
| |
| |
Het gen' men hopt te sien als 't lichaem sal verrysen,
En dat de Engelen den Hemel sullen wysen
Aen die hem heeft verdient, om het besit daer van
Te hebben eeuwighlyck: hoe wonderlyck sal dan
Een ieder staen beschaemt voor 't oordeel, dat verschynen
Sal al te vreeselyck: jae niet soo wreet de pynen
Der Hellen sullen zyn als 't oordeel aen te sien,
Daer de verdoemde self voor sullen willen vliên
Om 't oordeels bitterheyt: sy sullen liever wenschen
In 't diepste van den brant te blyven, als de menschen
Soo te sien schudden, en te beven, mits de ziel
(Die al te dickwils op de aerd' in sonden viel,
Haer oordeel dan verwacht ... ach! wie en sou niet schroomen
(Dit overdenckende) in 't oordeel dan te comen:
Wanneer Godt seggen sal, ghy sondaer gaet van my
In 't eeuwigh vuur, en blyft van myne rechte zy,
En aen de salighe sal seggen, om de waerde
Van al u deughden, die gy hebt gedaen op d'aerde
Myn eeuwigh Ryck besit in 't Hemels Paradys:
Die dickwils daer op denckt, verstandigh is en wys.
Ick vraegh u leser: oft dese waerheyt can bedriegen,
En die eens seyde jae, oft hy niet en sou liegen
Om dat de waerheyt is, daer wel dient opgelet:
Dus is niet beter, als syn hert op het gebedt
Te setten, en den Heer daer mede te bewegen
Tot de bermhertigheyt, want niemant en can tegen
Syne rechtveerdigheyt, die ons verdoemen sou,
Maer de bermhertigheyt (siende een goet berou
Dat ons ter herten gaet gemenght met bitter tranen)
Can ons verlossen en den wegh des Hemels banen,
Om daer recht in te gaen, dat eenen Jubilé
Oock doen verdienen can, in tydt van peys en vred.
|
|
Auteursrechtvrij