Echos weder-klanck
(1706)–Cornelis de Bie–
Auteursrechtvrij
[pagina 7]
| |
 | |
[pagina 8]
| |
bewaeren, en door 't sondighen niet te verliesen, het bidden, doet vercrygen daer-men om bidt, ende 't vercrygen leert bewaeren, ende sorgen om niet te verliesen, dat-men door 't gebedt van Godt vercregen heeft, door syn gratie, ende daerom heeft Godt aen den mensch den vryen wil gegeven om goet oft quaet te doen ende den loon daer van te ontfangen naer gelegentheydt van goet oft quaet, voor 'tgoet der zielen bewaert en voor 't quaet de straf der hellen. Die sigh voeght naer den wil des Heeren in 't lyden ende verdragen, sal wel varen; maer die synen eygen wil te langhen toom geeft, wordt al te licht van de wereltse becommernissen, ende quade becoringen verleyd, ende alsoo vallende in sonden verloren gaet. Daerom is 't een segentlyck geluck voor de gene die Godts gratie bewaren ende naer leven, ende oversulcks geen vrees en moeten hebben van die te verliesen als-men dickwils daer op peyst, om dat Godtvruchtighe gepeysen zyn gelcyk op-gegraven wallen tegen d'aenstooten van quade becoringen, d'oorsaeck van veel sonden, alsmen de selve by tyt niet af en weirt door de cracht van goede wercken, bestaende in 't aenhooren van Goddelycke Leeringe, in wekelycke Sermoonen ende dagelycksche gebeden ten dienst van Godt ende welvaert der zielen. Ende gelyck ons verstant niet en can begrypen Godts Wysheyt ende Voorsightigheydt, soo moeten wy te vreden | |
[pagina 9]
| |
zyn met het gene Godt ons overseyndt, het zy goet oft quaet, om dat niemant den waerom daer van en weet als hy alleen, soo volght en t'is reden dat wy met den voorspoet en tegen-spoet, goet ende quaet moeten te vrede zyn om dat Godt alleen is wetende tot wat eynde hy ons besoeckt, geeft ende nemt, vernedert en verheft, quetst en salft, ende daerom moeten wy sondaers ons selven altyt onderwerpen aen den wil van Godt, ende peysen dat de Leeringhe der Predicanten in de Sermoonen zyn de woorden van Godt om naer te leven ende ons daer naer te voegen, mits dese goede leeringhen ende vermaningen zyn als het sout der zielen om niet te bederven de nature van hun cracht. Het leven van ons lichaem is de ziel die onsienlyck ende onsterfelyck is, Godt is onsienlyck die de ziel heeft gheschapen in 't sterfelyck lichaem van den mensch, ende daerom is Godt het leven van ons leven, vervolgens van onse ziel die sonder hem niet en can leven, eenen geest van onsen geest die eeuwigh is en altydt blyven sal, d'eeuwige Waerheyt onsen Godt die alleen magh seggen: Ick ben die ick ben ende hy is die hy is, gelyck wy moeten gelooven levende naer syn leeringen ende vermaningen, daer wy ons op betrouwen. Goede vermaningen en sullen noyt ontbreken
Aen hem, die daer med' soeckt de herten te ontsteken
| |
[pagina 10]
| |
Van die met iever en met liefde daer naer hoort
Als Magdalena ded' in 't luyst'ren nae Godts Woordt,
Om dat het crachtigh was: ... och oft wy alle dagen
Oock luysterden daer naer, het sou Godt meer behagen
Als wandelen te gaen, en peysen noyt daer op,
Mits dat de ydelheyt te seer steckt in den cop,
Waer door den dienst van Godt al te haest wort vergeten
En weynigh naer gesien om dat het hoogh vermeten
(Dat's de hooveerdigheyt) te diep gewortelt is
In 't herte van den mensch, die de gesteltenis
Der deughden niet en kent, daer 't luck is med' te winnen
Der zielen saligheyt, om dat de losse sinnen
Vol van becommernis der aertsche ydelheyt
Te hecht vast zyn aen die den selven licht verleyt,
Dat is den Duyvel, om hem soo te doen verliesen
De gratie van Godt, wee! diese niet en kiesen
Om dat het is een luck dat ziel en geest verheught
Bestaende nergens in als in de suyver Deught
Die tot Godts eer geschiet, want sonder deught te plegen,
En can men Godt noyt tot bermhertigheyt bewegen,
Als wy vergiffenis versoecken sonder rou
Van ons misdadigh quaet, dus bid ick, blyft getrouw
Als ghy geloften hebt gedaen van beter leven
En noyt meer en hervalt, dan sal den Heer u geven
| |
[pagina 11]
| |
Een plaetse in syn Ryck, die noyt een eynd en heeft
Maer eeuwigh duren sal naer dat men heeft geleeft,
Niet gelyck al de gen' die hert en sinnen setten
Op de wellustigheyt, en al te weynigh letten
Op de conscientie, te seggen hun gewis
Hoe die veel swerter als een kool becrosen is,
Sonder de selve met getraen van rou te wassen
Eer dat de bleeke doodt hun comt te vroegh verrassen
En soo verloren gaen voor inder eeuwigheyt,
Schoon 't hun al menighmael te voren is geseyt,
Dat soo geschieden sou, dus dient dan wel te letten
(Dit overpeysende) geen sinnen meer te setten
Op schaduwen van iet, die in hun selven niet
En zyn als enckel schyn, barende groot verdriet
Wanneer men door de doodt de selve moet verlaten
En niet meer sien en sal, wie sou die dan niet haten,
Om dat sy schad'lyck zyn, een reden dat ick my
(Dit overdenckende) geen aertse sotterny
Meer aengetrocken heb, en de genegentheden
Tot dronckenschap verfoeyt, voorwaer niet sonder reden
Om dat-m'er anders niet en hoort als achterclap
Van alle-mans gebreck, dat is de Coopmanschap
Die men daer om siet gaen, 't is al boven de seven
Waer van niet anders comt als een cort-jarigh-leven
| |
[pagina 12]
| |
En om dat ick die weet en wel moet zyn bemerkt,
Heb ick nu langen tyt gedurigh aengewerckt
Om de vergaderingh der dronckaerts te ontvluchten
Te schouwen als de pest, om datter niet als suchten
Van comen, als het gelt onnuttigh is verteirt
Dat arremoey verweckt, 't is beter afgeweirt
Eer-men te laet beclaeght gelyck het veel beclagen
Sittende met de hant in 't hair, en alle dagen
Beweene sulcken spel dat ieder een verleyt,
T' is beter dat-men peyst op syne saligheyt,
Soo als ick heb geraemt te doen, om te verlaten
Dat aen den Heer mishaeght, dat is een ydel praten
Daer-men te licht naer hoort in het geselschap van
Vuyl dronckaerts die-men noemt hanneken alle-man
T' is beter t'huys by het geselschap van schoon boecken
Die ons vermaenen: hoe-men moet de welvaert soecken
In Kercken-diensten, daer-men hoort een goet Sermoon
Gesproken uyt den mont van Godt, dat is den toon
Daer-men op vast magh gaen: want 't is het sout der zielen
Dat sonden schouwen doet, die ons te licht vernielen
En brenghen in de Hel van de verdoemenis,
Wee hem die tot Godts dienst al te onachtsaem is
En hanght de werelt aen, daer niet en is te vinden
Als ydelheyt, bedrogh, en list, een blaes vol winden
Die soo s'ontsloten wort, ontvliegen en vergaen:
Wat is de Werelt meer als eene ydel waen
| |
[pagina 13]
| |
Daermen sigh op betrouwt, geen waerheyt maer een logen
Die noyt en wort gelooft, om datse heeft bedrogen
Soo menigh dommen mensch tot nadeel van syn ziel,
Als hy te licht daer door in groote sonde viel,
Hoort dan naer 't woort van Godt, hy sal u zegen geven
Om naer syn leeringh tot u saligheyt te leven,
Te volgen syn Gebodt, te vluchten alle quaet,
Dat is den vasten gront die in de deught bestaet
Der geluck-saligheyt ... ô wonderlyck vermanen
Aen sondaers, die bekeeren en daer by betraenen
Hunne lichtveerdigheyt van leven en op 't woort
Van Godt betrouwen, seer geluckigh die het hoort
En sigh daer nae oock voeght, soo als het moet geschieden
Om dat sy schepselen van Godt naer syn gebieden
Ons voegen moeten, oft uyt syne grati' zyn,
Verdienende de straf van d'eeuwigh helse pyn,
Die noyt een eynde heeft daermen wel voor mag schroomen
En vreesen, dat die ons noyt en magh over-komen
Wanneer-men sigh gevoelt in eenen quaden staet
Maer afstant daer van doet eer dat het is te laet:
Te weten als de doodt ons naer het graf doet dragen
En het verstant benemt om sonden te beclagen
Met een rousuchtigh leet, en wacht dan noit naer d'uur
Van sterven, want de doodt valt op het lest te suur.
|
|