De Chineesche fluit

[p. 39]

Het verbrande huis.
Thu-Fu.

't Geliefde huis, waarin ik ben geboren,
Werd door de vlammen tot hun prooi verkoren.
Waar 't heeft gestaan, ligt enkel aschgrauw puin.

Toen steeg ik doodmoe in een gouden boot
En hoopte nog mijn kommer te overwinnen,
Als 'k in 't gewoel der bonte wereld voer.

En op mijn fraai gesneden luit heb ik
De maan een lied vol weemoed toegezongen,
Een lied vol heimwee, in den lauwen nacht.

Wee mij! De maan werd droevig toen zij hoorde
Mijn klagend lied en met een wolkensluier
Heeft zij haar aschgrauw aangezicht bedekt.

En naar de bergen toog ik heen om heeling.
Zij hadden ook geen balsem voor mijn wonden.
't Was vruchteloos dat ik om troost hen vroeg.

Toen voelde ik diep dat al mijn vroolijkheid
En alle wondren van mijn kindsheid lagen
In de asch begraven waar mijn woning stond.

[p. 40]

 

'k Verlangde naar den dood. Reeds stond ik bleek

 

Aan zee en boog mij diep al over d'oever.

 

Daar gleed mij vlug een witte boot voorbij.

 

 

 

Eerst meende ik dat het was de witte maan,

 

Weerspiegeld in het water, maar het was

 

Een sneeuwwit bootje, door een vrouw bestuurd.

 

 

 

O liefste, liefste! dat mijn oog u zag

 

In 't allerbangste mijner lijdensuren!

 

Nu weet ik wel waar mijn genezing wenkt.

 

 

 

Nu heb 'k een levensdoel: u te veroovren,

 

Mijn troost, mijn redster! In uw heerlijk hart

 

Wil ik opnieuw mijn huis van jeugd weer bouwen.