De Chineesche fluit

[p. 36]

De banneling.
Thu-Fu.

Vaak stond ik eenzaam op den vestingtoren
Van 't kaal gebergte. Daar nabij de wolken
Stond ik en zag het ondergaan der zon.

En als de sterren vonkten aan den hemel,
Zocht 'k in de sterrenbeelden naar de richting
Waar lag de hoofdstad, kleurig, mooi en ver.

Daar tuurde ik heimweevol terwijl mij hart
En oor verschrikte 't naar gehuil der apen.
En nimmer, wist ik, keerde ik weer naar huis.

Eens was ik de geliefde vriend der goden!
In pracht en schoonheid praalde toen mijn woning
En waar ik ging woei wierook door de lucht.

Eens rustte ik elken nacht op zijden vlechtwerk, -
Nu sta ik slaaploos achter vestingtinnen.
Het schril gefluit der wachters kwelt mijn oor.

En droomend tuur ik naar den grauwen rotsmuur
En naar 't struweel, waarop de volle maan schijnt.
En heel het leven zie ik als in droom.

[p. 37]

 

Daar in de diepte schemert menig eiland

 

In 't weiflend licht der maan, het bleeke herfstriet

 

Ombloeit ze droef. 't Is herfst, mijn ziel, 't is herfst!