De Chineesche fluit

[p. 16]

Het afscheid van den vriend.
Wang-Wei.

Ik steeg van 't paard en gaf hem d' afscheidsdronk.
Ik vroeg waarheen en ook waarom hij heenging.
Hij sprak bewogen, met omfloersde stem:
- ‘Mijn vriend, vijandig was 't geluk me op aard.
Waarheen ik ga? 'k Wil zwerven in de bergen
Ik zoek naar vrede voor mijn eenzaam hart.
'k Wil in den vreemde nimmer meer gaan dwalen.
Moe zijn mijn voeten, moe is ook mijn ziel.
Deze aardë is dezelfde overal
En eeuwig, eeuwig zijn de witte wolken.’