De Chineesche fluit

[p. 6]

Herfst.
Keizer-Wu-Ty.

De herfstwind loeit, de witte wolken jagen
Om strijd met grijze wilde ganzenvluchten.
Vergeelde blaadren tuimlen door de lucht.

De lotosbloemen zijn verwelkt, de rozen
Staan zonder geur. Mij martelt de herinn'ring
Aan éene, die ik niet vergeten kan.

Ik moet haar weerzien! Vlug bind ik de boot los
Om d' andren oever ijlings te bereiken,
Gezegende oever, waar de liefste woont.

De stroom is wild, als zijde ruischt het water
En zwelt en krult, door wilden wind gedreven.
Trots al mijn moeite kom ik verder niet.

'k Hef áan een lied om moed mij in te zingen,
Doch wee! mijn onmacht blijft dezelfde en treurig,
In smart kwijnt weg mijn blij begonnen lied.

O liefdegloed, die mij vervult! gij dringt wel
Tot aan de liefste, ik echter kan niet volgen.
Ik voel mijn herfst, mijn kracht begeeft me alreê.

[p. 7]

 

De herfst des levens huivert door mijn dagen

 

En droef en peinzend tuur ik in den stroom neer, -

 

't Beeld van een grijzaard ziet mij bevende aan.