De Chineesche fluit

[p. 3]

Wraak.
Uit de Schi-King.

- ‘Wee!’ zuchtte zij, ‘hoort gij den haan, die roept?’

- ‘Neen,’ sprak hij, ‘neen, de nacht is zwart en diep,
Dat was 't gekraai niet van den haan, geliefde...’

- ‘Rijs òp, ik smeek 't u, schuif den voorhang open
En vraag het aan den hemel, zoete vriend!’

Wild sprong hij op: - ‘Wee ons! De morgenster
Rijst bleek alreê aan 't rozerood verschiet...!’

- ‘Het morgenrood al -,’ fluisterde zij bang,
‘Nu moet gij heen! Hoe zal ik dat verdragen?
Lief, eer gij heengaat, wreek u op dat ondier,
Dat onmeedoogend van elkaar ons rijt!

Lief, neem uw boog en schiet uw zeekren pijl
Den haan in 't hart!’