De Chineesche fluit

[p. 1]

Vereenzaamd.
Uit de Schi-King.aant.

Hij is van de uitgelezenen de sterkste,
Hij is de dapperste van alle krijgers,
De welbeminde, wien mijn hart behoort!

Trotsch draagt de lans hij, hoog te paard gezeten,
In 's konings voorhoede! Ach! wee mij! 'k verloor hem!
Ver moest hij heen naar 't Oosten in den strijd.

Ik laat mijn haren achtloos nederhangen,
't Is mij geen vreugde meer, ze te verzorgen,
Ik geef ze droef het spel der winden prijs.

Ik heb veel zijden geborduurde linten,
Veel bloeme-essensen en veel edelsteenen, -
Doch mij te tooien voel ik nooit meer lust!

Want hij ging heen! Ach! hoe de gouden zonne
Mij pijn doet met de purperroode wolken,
Die zoo vol glans aan 't blauw der heemlen staan!

Ik wilde liever dat een wilde regen
Uit grijze luchten nederruischte, wijl ik
Geheel verzink in diepe doffe smart.

[p. 2]

 

Wel weet ik waar 'k de wonderbloem zou vinden,

 

Die geeft den balsem van het zoet vergeten, -

 

Zij bloeit ten noorden, ver niet van ons huis.

 

 

 

Maar ach! mijn handen zullen haar niet plukken,

 

Want nimmer wil ik, nimmermeer vergeten,

 

Hoe wild ook wanhoop raast door mijn gemoed.

 

 

 

Ik heb de wanhoop lief, die mij zal dooden,

 

Want zij verbindt mij met den stralend schoonen,

 

Den welbeminde, wien mijn hart behoort.