Vrung va Oze Leve Hier

[p. 58]

Wie Slevevrouw et Alfredsje koum haole

Vuer de jonges va ‘Ste Marie’ die ich vief jaor lank et sjoenste en et baetste goof van wat ich gaeve kos.

Wie de luej nog loge te sjlaope, haw baove Sjummert eine glorieuse ingel de ganze loch kòreblommeblaw gepinzeld. Dao ueverhin begos noe de jong zon al grellig et iesjte zoëmergoud te sjtruie. In de appelbuim naeve et patersjkloëster repe de vuegel adië op de blomblädjes, die toemelentaere nao onge rietzelde. Vuer eing van de kloëster-vinstere zaote de lachdoeve van Broeder Hieronymus nuesjierig te kieke nao et kämerke van Broeder Alfredsje, odae al de patere de sjoon sjtongg te wikse pis ze blonke wie eine sjpegel, want et grelligste fies voer Broeder Alfred wour ein lang rie blinkend gewiekste patersjoon. Onderwiele datter der drek van de lappe kretste, wreef en buesjtelde, sjtong-er mer te lache taege et beeldsje van de Moddergôds oppe sjaap.¹⁾ Och, hae lachde nog essem die kiskes²⁾ van zoëne echte draekbaer wie der Broeder Servaos onger gen heng kaome. Eing sjoëpkar prat en knoëtsj! Mè auch die sjoon zouwe sjtraks blinke wie de zon disse murge... en hae knikde ein uigske taege Slevevrouw.

De Moddergôds, die dat allemaol van achter die blaw hiemelcoulisse zoë zaog, kreeg dae murge ei grellig verlange nao et awt Alfredsje. ‘Slevenhier,’ zag ze, ‘laot mich disse murge ins nao onge trampele: ich wil mich dat awt Alfredsje gaon haole!’ ‘Möderke! ich wour em bekans vergaete, zien hart is auch al lang riëp veur der hiëmel. Gaot mer!’

Hiël blie is Maria de pôwt oetgegange, want der waeg leep neet al daag nao Limburg en dan.... nao Sjummert! Sint Joezep sjtong Heur nog iësj hiël bezurgd der waeg te wieze: ‘Slevevrouw, Gier hooft Uch gaar oet neet te towwe!³⁾ Gaot mer op Eur gemaak de hiemel-trappe aaf, dan nog ei sjtukske loch pis bie dat sjteine heilig Hart!’

Nao inzelige minute sjtong de Moddergôds al tussje der roeze-

1) kast.

2) zware schoenen.

3) haasten.

[p. 59]

bleuj onger et beeld en Ze mos èffekes lache um heure bezurgde Sint Joezep.

Eine maelder, dae deftig en klaor wakker in eing hoëg beuk zout, haw heur et iesj gezie en doë fludde mich dae zjwatte eing melodie durch de buim, nae mè dat wour aevels te forsj! Al de bookvinke oët et bösjke en de kanaries oët der naober zieng kow doge mit. Gei viëzelke aan die kling dinger of et trilde van plezeer. De stertjes gingen op en neer van behèj en de vluegels klepte ze wiet oëtdrei um ei kiëtske groeter te waede, dan koste ze Slevevrouw missjie zië trampele.

De jong sjnake van der naober, die zoermelk zoute te sjtaeke achter gen hèk, hawwe et taamste kniëneke oët der ganse sjtal, dat wit mit die roë-gouwwe uigskes, mit gebrach. Noë lete ze et durch gen wei biëze van et ei sjtruefke klië nao et angert. De kaelkes sjtoke de zoërmèlk en bloze mit bol wängskes hie en dao ei wit lempke⁴⁾ oët. Van Slevevrouw woëde ze niëks gewaar. Die zaog hun auch neet. De Moddergôds zoug niëks, auch neet et kniëneke, dat zich durch de hèk haw gepaesjt en noë vuër heur zilvere sjeuntjes oetsjprong. Noë en dan sjtriëk et zie, wit köpke taege heur ziëe kleid. Slevevrouw zaog et neet. Ze zaog vas niëks es et awt Alfredsje dat mer sjoon sjtong te buesjtele en lachentaere baende mit zie hart.

Midde op et paedje komme op ins de zoërmèlkmennekes achter de hèk oët. Et Sjoke gans ze gezich roët getatoeeerd van eing sjroëpsbotterham; der Sander, hiël klonk,⁵⁾, eing forsje kolblom op de bloes gesjpangd. Wie zie auch zoe opins Slevevrouw gewaar woëde, plukte zie besjaemd aan der moëw. Et Sjoke mit die sjroëpsbotterham zag: ‘Daag juffrouw,’ mè die forsje rekolblom haw mië courage: ‘Hub-der oze kniën neet gezie, juffrouw?’ De Moddergôds trok wir wiejer went de poete gans gelukkig mit et sjpartelend kniëneke nao de zoërmèlk lepe.

Vuer de aope vinster buesjtelde en wreef et Alfredsje datter der sjtub in ganse rietse de vinster oetwaejde. Mè wat kaom dao et waegske aaf? Eing wit-blaw versjiëning trok langzaam vuerwarts, wandelentaere. Gans verpapzakt leet-er der sjoonsbuesjtel valle en opins of et-em eine ingel ingoof: Dat kos niëmes angesj wie de Moddergôds zië. Ze haw em gezie! Ze begos taegen-em te winke! Ze lachte taegen-em. Taegen-hèm: et awt Alfredsje. Dao sjtong Zie al onger et vinsterke. Ras dich noe mer effekes, Alfredsje en loester! Zie geit dich get zaeke: ‘Broeder, es te wils kinds-te mit mich gao nao gen hiemel. Oze Herregod

4) de zaadpluimen van de paardebloem.

5) deftig.

[p. 60]

sjteit op dich te wachte. Kom Alfredsje, kom noë mer mit nao et groët fiës!’

‘Jao Slevevruike, ich kom. Mè verèkskuzeer mich, iesj de sjoon gewiekst van dae lielike drekbaer, och verèkskuzeer mich: van Broeder Servaos, ocherm.’

‘Buesjtel die sjoon dan nog, mer ins wie noëts te vuere, en kom dan nao de kapel. Dao wach ich dich.’

Sjmiddes vonge de patersj Broeder Alfredsje doëd in de kapel, mit zoëne kontente lach op et gezich. I gen hiëmel leide Slevevrouw eiree sumpele sjoonspoetser nao ziene troën, langs kueninge en hoeg geistelike, want zie verblief wour hiel kort bie Slevevrouw en der Herregod zie Hart.